Είναι γνωστή η δυσπιστία των δεξιών-συντηρητικών κύκλων απέναντι στις κρατικές παρεμβάσεις και τα κοινωνικά προγράμματα, που έχουν ως στόχο να «βοηθήσουν» τους φτωχούς, τα ευάλωτα κοινωνικά στρώματα, - καθώς θεωρούν πως είτε αποτυγχάνουν είτε δημιουργούν μια κοινωνική τάξη εξαρτημένη από επιδοτήσεις η οποία δεν μπορεί να ξεφύγει από την φτώχια – η οποία, λανθασμένα, παρουσιάζεται από τους προοδευτικούς ως αδιαφορία, ακόμη και μίσος, προς τους φτωχούς.

Τα επιχειρήματα και οι θέσεις των δεξιών, τα οποία διαστρεβλώνονται διαρκώς, είναι γνωστά, χαμηλή φορολόγηση, μείωση της γραφειοκρατίας, κ.ο.κ.. Όμως μια πολιτική η οποία ελάχιστα συζητείται, είναι η φορολόγηση των τροφίμων και των ενδυμάτων, των ρούχων, των παπουτσιών, και γενικά των αγαθών που χρειάζεται τόσο μια οικογένεια, όσο και μεμονωμένα άτομα, για να επιζήσουν. Είναι γνωστό πως όσο πιο φτωχός είναι κάποιος τόσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό του εισοδήματός του που δαπανείται σε τρόφιμα, ενδύματα, καύσιμα, επομένως ένα μέτρο το οποίο θα έπρεπε να υλοποιήσουν όλες οι συντηρητικές κυβερνήσεις, θα ήταν η δραματική μείωση της φορολογίας σε αυτά τα αγαθά, ούτως ώστε να βοηθήσει, δίχως επιδόματα και κυβερνητικά προγράμματα που χρειάζονται «στρατιές» γραφειοκρατών, άμεσα αυτά τα άτομα, επιτρέποντάς τους να ξοδεύουν λιγότερα χρήματα για τις βασικές τους ανάγκες.