Στη Δύση, και στην Ελλάδα, η δημοκρατία, με την μια ή την άλλη μορφή, θεωρείται δεδομένη. Είναι δεδομένο πως οι πολίτες θα εκλέγουν πολιτικούς αντιπροσώπους, οι οποίοι θα εκπροσωπούν, θεωρητικά, τους εν λόγω εκλογείς. Βέβαια, στις περισσότερες περιπτώσεις θα παρατηρήσει κανείς πως ο βασικός στόχος των περισσότερων πολιτικών είναι πρώτα να εκλεγούν, και στη συνέχεια να προωθήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα, ενώ ελάχιστοι είναι αυτοί που πραγματικά επιθυμούν να λύσουν τα προβλήματα της καθημερινότητας που αντιμετωπίζουν οι πολίτες, οι εκλογείς, οι φορολογούμενοι.

Επίσης δεδομένο θεωρούμε τον διαχωρισμό των εξουσιών, τα checks and balances, με την μια εξουσία να ελέγχει και να περιορίζει, θεωρητικά, την άλλη, ο οποίος έρχεται ως απάντηση στο διάσημο ερώτημα του Ρωμαίου ποιητή, Ιουβενάλη, “Quis custodiet Ipsos custodes?” (Ποιος φυλάει τους φύλακες;). Στην πραγματικότητα όμως οι μοναδικοί «φύλακες» της δημοκρατίας είναι οι ίδιοι οι πολίτες, οι οποίοι, είτε το θέλουν είτε όχι, οφείλουν να ελέγχουν τους πολιτικούς, τους γραφειοκράτες, κ.ο.κ. Όλα αυτά όμως είναι το θεωρητικό κομμάτι της δημοκρατίας, καθώς στην πραγματικότητα, οι πολίτες είτε δεν γνωρίζουν τους πολιτικούς τους αντιπροσώπους, καθώς δεν συμμετέχουν στα κοινά, είτε δεν έχουν τον χρόνο να τους ελέγχουν διαρκώς. Πολλές φορές αντικρύζει κανείς, στις μεγάλες πόλεις, τους πολιτικούς αυτούς μονάχα κατά την προεκλογική περίοδο, όπου αναγκάζονται να έρθουν σε επαφή με τους εκλογείς ώστε να εκλεγούν, ή να επανεκλεγούν, ενώ την υπόλοιπη περίοδο, εξαφανίζονται. Επομένως οι περισσότεροι πολιτικοί δεν λογοδοτούν ποτέ στους ψηφοφόρους τους, είτε αν ανήκουν στην Κυβέρνηση ή στην Αντιπολίτευση. 

Στις ΗΠΑ και στο Η.Β., οι περισσότεροι πολιτικοί, έρχονται σε τακτική επαφή με τους εκλογείς τους, καθώς πραγματοποιούνται τακτικές δημόσιες συναντήσεις και συζητήσεις, στις οποίες ο καθένας έχει την ευκαιρία και το δικαίωμα τόσο να συμμετέχει όσο και να θέτει ερωτήσεις, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχουν και μηχανισμοί μέσω των οποίων το εκλογικό σώμα δύναται να καθαιρέσει τον εκάστοτε πολιτικό, μέσω ειδικών εκλογών, αν θεωρήσει πως δεν το εκπροσωπεί σωστά. Όμως ακόμη και σε αυτές τις χώρες, ακόμη και στις περιπτώσεις που υπάρχουν οι θεσμοί και οι μηχανισμοί για να λογοδοτούν οι πολιτικοί, χρειάζεται και πάλι η ενεργή συμμετοχή των πολιτών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι πολιτικοί είναι υπηρέτες, κυριολεκτικά, του λαού, και όχι άρχοντές του, και πως οι φορολογούμενοι πληρώνουν τους μισθούς και τα διάφορα “bonus” που απολαμβάνουν οι πολιτικοί, σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Ίσως αν υπήρχε μεγαλύτερη λογοδοσία, αν οι πολίτες ήξεραν λεπτομερώς που δαπανούνται οι φόροι τους, και συμμετείχαν πιο ενεργά στα κοινά, να βελτιωνόταν και η ποιότητα των πολιτικών αντιπροσώπων, όχι τυχαία, αλλά ως αναγκαιότητα για να επανεκλεγούν.