Πόσες και πόσες αναμνήσεις δεν έρχονται με τον χιονιά; Ξεθαμμένα γεγονότα, που τότε μπορεί να πάγωναν το σώμα μας, τώρα όμως ζεσταίνουν τη μνήμη, σα φλογίτσες αναμμένες με των χρόνων τη φωτιά.

Πώς να λησμονήσεις κείνο το μάθημα στο χειμαδιό; Τέσσερις μαθητές όλοι κι όλοι, μα πόσες φορές δεν γίνανε δάσκαλοί μου, δάσκαλοι της φύσης. Τ’ άσπρο βαρύ σύγνεφο ένα χειμωνιάτικο πρωινό απειλητικά ξέκοψε απ’ την κορφή της Όθρυς και σαν παχύ κάτασπρο σάβανο δεν άργησε να κουκουλώσει το μικρό Σκολειό μας. Τα πρώτα σημάδια, καθώς ερμηνεύτηκαν από τους μαθητές, γρήγορα - γρήγορα μας απόδιωξαν. Μόλις που προφτάσαμε και κατηφορίσαμε κατά το χειμαδιό. Αλλος θεός εδώ, πιο φιλόξενος, άλλος καιρός, πιο ήπιος. Στη μικρή νοικοκυρεμένη καλυβούλα, σ’ ένα σανιδένιο τραπέζι, απλώσαμε τα χαρτιά μας. Ο καφές προσφέρθηκε και 'γω ανυποψίαστος γυρόφερνα τη ματιά μου στο πρωτόγνωρο και πλάνο περιβάλλον της φύσης. Μια ρουφηξιά πρόφτασα, μιας και δεκάδες μύγες παραφύλαγαν να τον μοιραστούμε. Απογοήτευση. Το παιχνίδι εδώ παίζεται με τον όρο: όποιος προφτάσει κερδίζει. Εδώ τα πάντα διεκδικούνται, τα πάντα κατακτιούνται. Μαθητής, λοιπόν, ο δάσκαλος σε μια μάθηση ζωής. Αποκωδικοποίηση του βελάσματος, κράξιμο σαν κάλεσμα. Κουδούνια και κυπριά, διαφορετικοί ρόλοι, ξεχωριστές συμπεριφορές, μπροστάρηδες κι ακόλουθοι σε μια άλλη διάσταση συνύπαρξης και κατανόησης.

Πώς όμως να λησμονήσεις και κείνον τον μαρτιάτικο χιονιά π’ απομόνωσε το έτσι κι αλλιώς απόμακρο χωριό; Γη και ουρανός ένα. Κλειστό το μαγαζάκι της κυρά Λένης, που ξεγελούσε την πείνα μας. Απάτητο το χιόνι, αδιάβατο σε κάποιες μεριές. Ερημιά παντού. Παραδομένοι περιμέναμε εναγωνίως, σα να ’μασταν χαμένοι στον ωκεανό της απελπισίας, κάποιο σημείο ζωής. Ξάφνου ένα απροσδόκητο χτύπημα στην πόρτα μάς συνέδεσε με τη ζωή, αποκατέστησε την επαφή με τον κόσμο. Δεν είμαστε μόνοι. Ελπίζουμε, σωθήκαμε. Είχαμε ήδη μπει στην τρίτη ημέρα χωρίς κάτι να φάμε. Τυραννικό το αίσθημα. Η αποζημίωση, τέλος, ήρθε γενναία. Μια πιατέλα ξέχειλη μπριζόλες, σα σε οπτασία, σα σε ψέμα μπροστά μας. Προσκαλεσμένοι απρόσμενα από τη φιλόξενη οικογένεια που μας αναζήτησε απολαμβάναμε του χιονιά τα επινίκια.

Πόσες και πόσες αναμνήσεις δεν έρχονται με το χιονιά κι ανασταίνουν στιγμές ζωής και λειώνουν και εξαφανίζονται με το πέρασμά τους; Ασπρες χαρές επί της ουσίας, που συνοδεύουν και συντροφεύουν τη μαύρη πεζότητά μας.

Ακολουθήστε το radiothiva.gr στο facebook για να είστε πάντα ενημερωμένοι