Με τη διάδοση της τεχνολογίας των ιπτάμενων ρομπότ (drones) εγείρονται αρκετά πολιτικά ζητήματα τα οποία πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψιν από όλες τις κυβερνήσεις των κρατών ανά την υφήλιο.

Το τελευταίο διάστημα με την εμφάνιση αυτών των μη επανδρωμένων αεροσκαφών έχουν αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό οι πιθανότητες παρακολουθήσεων των κρατών κυρίως μέσω πτήσεων πλησίον των στρατιωτικών βάσεων κάτι που ρητά απαγορεύεται. Σχεδόν αυτόματα απειλείται και η ιδιωτικότητα των πολιτών καθώς με τον ίδιο τρόπο ένα drone μέσω του χειριστή του μπορεί να εισβάλλει σε ιδιωτικές ζώνες όπως επίσης να παρακολουθήσει τις κινήσεις οποιουδήποτε πολίτη.

Ακόμη ένα πολύ σοβαρό πολιτικό ζήτημα το οποίο δημιουργείται με την εμφάνιση αυτών των ιπτάμενων ρομπότ είναι πως αποτελούν ένα νέο είδος οπλισμού πολεμικού χαρακτήρα. Καθώς αποτελεί μη επανδρωμένο αεροσκάφος είναι εύκολο και σαφώς φθηνότερο ώστε να εξυπηρετήσει τις αμυντικές ή επιθετικές διαθέσεις ενός κράτους. Επομένως προχωράμε σε μια μαζική παραγωγή από τα ίδια τα κράτη διεκδικώντας το πλεονέκτημα σε μια ενδεχόμενη σύγκρουση.

Δεν πρέπει να παραλειφθεί επίσης πως τα περισσότερα drones σήμερα (λόγω μεγέθους, εμβέλειας, λειτουργιών κλπ.) είναι ικανά να αποτελέσουν και ένα μέσο μεταφοράς ναρκωτικών ουσιών έως ακόμα και τρομοκρατικών χτυπημάτων. Τρανταχτό παράδειγμα τρομοκρατικού χτυπήματος αποτελεί η επίθεση κατά του Νικολάς Μαδούρο. Ο ίδιος μάλιστα αποτέλεσε τον πρώτο πρόεδρο χώρας που δέχθηκε επίθεση με drone στη διάρκεια μιας ομιλίας του στη Βενεζουέλα. Τα εν λόγω μη επανδρωμένα αεροσκάφη (δύο σε αριθμό) μετέφεραν πλαστικά εκρηκτικά και πριν φτάσουν στο στόχο τους καταρρίφθηκαν από ελεύθερους σκοπευτές. Σε περιπτώσεις όπως αυτές θα υπήρχε αντίστοιχη μέριμνα να βρεθεί ο δράστης μέσω της ταυτοποίησης του από το ίδιο το drone;

Οι αρκετά πρόσφατοι νόμοι που δημιουργήθηκαν από την Ελληνική Κυβέρνηση σε σχέση με τα drones αναφέρουν μεταξύ άλλων: δεν επιτρέπονται πτήσεις κοντά σε φυλακές, στρατιωτικές εγκαταστάσεις, σχολεία, συγκεντρώσεις ανθρώπων (!!!) και άλλα. Επιπλέον πολύ σημαντική οδηγία είναι όλες οι πτήσεις να είναι ασφαλισμένες για υλικές ζημιές.

Τα παραπάνω μέτρα προφανώς δεν είναι διαδεδομένα τουλάχιστον στην Ελλάδα και αυτό φαίνεται από την ευρεία χρήση των ιπτάμενων ρομπότ σε κατοικημένες περιοχές, τη δυνατότητα του καθένα από μας να προμηθευτεί ένα τέτοιο μηχάνημα από την αγορά και χωρίς επαρκείς γνώσεις και πιστοποίηση να προβεί σε πτήση του, όπως επίσης και την έλλειψη ταυτοποίησης του χειριστή με το drone.

Τα παραπάνω βρίσκουν την αιτία στο ότι τα ιπτάμενα αυτά ρομπότ αποτελούν κάτι πολύ καινούργιο και παρόλο που δημιουργήθηκαν νόμοι σχετικά γρήγορα για αυτά δυστυχώς δεν υπάρχει ελεγκτικός μηχανισμός για την τήρηση αυτών. Μένει να δούμε και ακόμη αυστηρότερους κανόνες στο μέλλον αλλά και πάλι χωρίς αποτελέσματα αν δεν συσταθεί ένας οργανωμένος ελεγκτικός μηχανισμός με σκοπό την ασφαλή χρήση της τεχνολογίας και τη διασφάλιση της ιδιωτικότητας και ακεραιότητας των πολιτών.

Τέλος πολύ σημαντική θα ήταν και η ενημέρωση μέσα από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα σχετικά με τους πιθανούς κινδύνους, την νομοθεσία και κυρίως τις πιστοποιήσεις και την εκπαίδευση που χρειάζεται ο οποιοσδήποτε για να αποκτήσει το δικαίωμα του χειριστή. Το μόνο σίγουρο είναι πως η τεχνολογία πάντα θα είναι ένα βήμα πιο μπροστά από τις νομοθεσίες και το μόνο που μένει στο εκάστοτε κράτος είναι τα γρήγορα αντανακλαστικά και τελικά η διασφάλιση της εφαρμογής των νόμων που τίθενται από αυτό.

Τσούκα Εβίνα,

Πολιτική Επιστήμονας