Όποιος διαβάζει για καιρό τα κείμενα που αρθρογραφώ, θα έχει συνειδητοποιήσει τον σκεπτικισμό με τον οποίο αντιμετωπίζω το κράτος, και τις δημόσιες δαπάνες, αλλά και την προτίμησή μου ως προς την ελεύθερη αγορά. Παρά τις θεωρητικές και πρακτικές διαφωνίες που έχω σε πολλά από τα ζητήματα της καθημερινότητας, υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο τι θα έπρεπε να γίνεται και στο τι γίνεται στην πραγματικότητα.

Στην Ελλάδα, όπως και σε πάρα πολλές άλλες χώρες, έχουμε υιοθετήσει ένα δημόσιο σύστημα υγείας, το οποίο εμμέσως πλην σαφώς μετατρέπει την προσωπική μας υγεία, από προσωπικό σε δημόσιο ζήτημα. Το αν καπνίζει κάποιος, το αν ζει μια ανθυγιεινή ζωή, το αν αθλείται, μετατρέπεται τοιουτοτρόπως από προσωπικό, ιδιωτικό, ζήτημα, σε δημόσιο, καθώς οι επιλογές αυτές επηρεάζουν άμεσα το Ε.Σ.Υ. αλλά και τους υπόλοιπους φορολογούμενους. Είναι αυτονόητο πως όταν ένας λαός είναι υγιείς, σε γενικά πλαίσια, θα επιβαρύνεται λιγότερο το Ε.Σ.Υ., ενώ αν ο αριθμός των παχύσαρκων, των καπνιστών, των αλκοολικών, κ.ο.κ. είναι υψηλότερος, τότε το Ε.Σ.Υ. επιβαρύνεται περισσότερο, το οποίο μεταφράζεται σε μεγαλύτερες κρατικές δαπάνες, μεγαλύτερες λίστες αναμονής, κ.τ.λ.π.

Εφόσον, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, έχουμε επιλέξει ως λαός, ως κύριος αυτής της χώρας, αυτόν τον δρόμο, και αφού γίνεται ξεκάθαρο πως η αλλαγή πορείας είτε δεν είναι επιθυμητή, είτε αν υλοποιηθεί θα γίνει κουτσά, στραβά και ανάποδα, εγείρεται το ερώτημα, πως μπορούμε να βελτιώσουμε την κατάσταση, ώστε αφενός να επιβαρύνεται όσο λιγότερο γίνεται το Ε.Σ.Υ. και ο φορολογούμενος, και αφετέρου, πως θα δημιουργηθούν οι καλύτερες συνθήκες ούτως ώστε όταν κάποιος πολίτης, που πληρώνει όλη του την ζωή φόρους, χρειαστεί ένα ασθενοφόρο, έναν ιατρό, ένα νοσοκομείο, να λάβει την καλύτερη δυνατή εξυπηρέτηση, η οποία σε πολλές περιπτώσεις είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.

Υπάρχουν πάρα πολλά θέματα που επηρεάζουν το ζήτημα αυτό, και σε πολλά από αυτά δεν έχω τις γνώσεις ώστε να αναφερθώ, όμως η υγειά των πολιτών παίζει καθοριστικό ρόλο, και εδώ έρχεται το ζήτημα των δημόσιων γυμναστηρίων. Προφανώς, υπάρχουν ήδη ιδιωτικά γυμναστήρια, τα οποία καλύπτουν αυτή την ανάγκη για άσκηση, για άθληση, κ.ο.κ., όμως ακόμη και στις καλύτερες περιπτώσεις, όπου υπάρχουν οικονομικές προσφορές, πρέπει να αναγνωρίσουμε πως υπάρχουν συμπολίτες μας που βλέπουν αυτές τις οικονομικές προσφορές, ή τις χαμηλές τιμές, ως απαγορευτικές και δεν μπορούν να εγγραφούν σε ένα γυμναστήριο. Αξίζει να σημειωθεί εδώ, λόγω των προαναφερόμενου σκεπτικισμού μου ως προς το κράτος, πως στο ζήτημα της άθλησης και της γυμναστικής, υπάρχουν πολλές επιλογές, όπως το τρέξιμο, ή η άσκηση στο σπίτι, όμως για χάρη του επιχειρήματος, και από προσωπική εμπειρία, παραδέχομαι πως η άσκηση σε ένα γυμναστήριο είναι πιο παραγωγική, καθώς πάντα θα υπάρξει κάποιος πιο έμπειρος που θα μας βοηθήσει να κάνουμε ορθώς μια άσκηση, ή να μας βοηθήσει να κάνουμε κάποια άλλη, ενώ υπάρχουν περισσότερα όργανα γυμναστικής, κ.α. 

Πρέπει να υπογραμμιστεί πως η ύπαρξη-λειτουργία δημόσιων γυμναστηρίων δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να αποτελεί εναλλακτική ως προς τα ιδιωτικά γυμναστήρια, αντιθέτως θα πρέπει να είναι μια λύση ως προς τους οικονομικά δυσμενέστερους της κοινωνίας, με συνδρομής μικρού ποσού, και υποδομές μικρής κλίμακας. Είναι σχετικά εύκολο, αν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς ο,τιδήποτε γίνεται στο δημόσιο ως «εύκολο», να βρεθεί κάποιο κτίριο, κάποιος χώρος, ώστε να δημιουργηθεί ένα μικρό δημόσιο γυμναστήριο, το οποίο θα έχει κάποια βασικά μηχανήματα και βάρη, κάποιον γυμναστή που θα επιτηρεί και θα καθοδηγεί τα άτομα που θα πηγαίνουν σε αυτό, με σχετική επιτήρηση-ασφάλεια στον χώρο, ώστε να διασφαλιστεί αφενός πως δεν θα γίνουν ζημιές, από τους γνωστούς-άγνωστους, ή κλοπές, ή τραυματισμοί, και έτσι να μπορεί όποιος θέλει να γυμναστεί και δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά τα ιδιωτικά γυμναστήρια, να εγγραφθεί σε αυτό. Έτσι, με την σωστή λειτουργία αυτού του δημόσιο γυμναστηρίου, θα μπορεί να βελτιωθεί η υγεία των πολιτών, συνδυαστικά και με πολλές άλλες δράσεις που μπορούν να υλοποιηθούν, τόσο για προσωπικό όφελος, π.χ. καλύτερη ψυχική και σωματική υγεία, όσο και για δημόσιο όφελος, χαμηλότερο έξοδα στο Ε.Σ.Υ, μικρότερες λίστες αναμονής, κ.ο.κ.. Ίσως και να υπάρχει μια πιο απλή λύση, με την μορφή ενός κρατικού προγράμματος-επιδόματος σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, ανέργους, πολύτεκνούς, κ.α., μέσα από την οποία το κράτος να χρηματοδοτεί ένα ποσό την εγγραφής αυτών των ατόμων σε ιδιωτικά γυμναστήρια, αν και να πω την αλήθεια δεν ξέρω ποια από τις δύο αυτές προτάσεις είναι η πιο αποτελεσματική.

Να σημειώσω εδώ, πως ακόμη και αν υπήρχε ιδιωτικό σύστημα υγείας στην χώρα μας, θα έκανα την ίδια πρόταση, μόνο που σε αυτή την περίπτωση θα ήταν ξεκάθαρα για την προσωπική υγεία του κάθε πολίτη, που θα έπρεπε, αλλά δεν είναι, ιδιωτικό ζήτημα.

Ακολουθήστε το radiothiva.gr στο facebook για να είστε πάντα ενημερωμένοι