Τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε πάρα πολλές άλλες χώρες του κόσμου, η φορολογία έχει βγει εκτός ελέγχου. Συχνά ακούει κανείς από κρατιστές ή αριστερούς, προοδευτικούς ή άλλους, για την απληστία των καπιταλιστών, των επιχειρηματιών, που επιδιώκουν να φοροδιαφύγουν, δηλαδή να κρατήσουν περισσότερα από τα χρήματά τους, όμως ακόμη και οι πιο άπληστοι επιχειρηματίες, δεν μπορούν να συγκριθούν με το κράτος, το οποίο όχι μόνο έχει ακόρεστη όρεξη, φορολογεί κάθε χρηματική συναλλαγή στην κοινωνία, αλλά η όρεξη αυτή έχει ως στόχο χρήματα άλλων ατόμων, ακόμη και των νεκρών!

«Βομβαρδιζόμαστε» διαρκώς από την φορολογία, στις αγορές, είτε τροφίμων, είτε καυσίμων, στην ακίνητη περιουσία, όπου ακόμη και αν κάποιος καταφέρει να αποκτήσει το δικό του σπίτι, πληρώνει στη συνέχεια φόρους πάνω σε αυτό το σπίτι παρά το γεγονός πως είτε πλήρωσε προηγουμένως φόρους, στην αγορά του ακινήτου, είτε όταν το έκτισε. Οποιαδήποτε χρηματική συναλλαγή μπορεί να φανταστεί κανείς, θα βρει το κράτος να παραμονεύει να την φορολογήσει, αν δεν το έχει κάνει ήδη. Ακόμη και όταν κάποιος πεθάνει και έχει καταφέρει να συγκεντρώσει κατά τη διάρκεια της ζωής του ένα ποσό πλούτου, είτε σε χρήματα είτε σε ακίνητα, οι κληρονόμοι του θα πρέπει να πληρώσουν φόρο κληρονομιάς, ενώ προσωπικά δεν θα μου φανεί περίεργο αν σε λίγο καιρό κάθε φορά που γεννιέται και κάποιο παιδί, να χρειάζεται να πληρώσουμε φόρο γεννήσεως.

Παρόλα αυτά, όταν η οικονομία ταράζεται, όταν αντιμετωπίζουμε προβλήματα, πληθωρισμό, ακρίβεια, ανεργία, οι πολιτικοί, που δημιουργούν όλα αυτά τα προβλήματα, σπεύδουν να κατηγορήσουν τις επιχειρήσεις, για την απληστία τους. Στην πραγματικότητα οι επιχειρήσεις, μικρές και μεγάλες,  δημιουργούν τον πλούτο, δημιουργούν θέσεις εργασίας, παρέχουν υπηρεσίες και προϊόντα στους καταναλωτές, και, μετά από όλα αυτά τα ιδιαίτερα σημαντικά πράγματα, πληρώνουν τεράστια ποσοστά από τους φόρους ώστε να χρηματοδοτούνται πολλά κοινωνικά προγράμματα και δράσεις του κράτους, π.χ. σχολεία, υπηρεσίες, νοσοκομεία, επιδόματα, ενώ οι πολιτικοί απλώς κουνούν το δάχτυλο, απαιτούν εξουσία και δημιουργούν προβλήματα.

Υπάρχουν πολλοί που σε αυτό το σημείο θα διαμαρτυρηθούν, και θα υποστηρίξουν πως θα πρέπει να υπάρχουν όλοι αυτοί φόροι, ώστε να χρηματοδοτούνται επιδόματα, προγράμματα, κ.ο.κ., και εν μέρει συμφωνώ, αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό. Σε πολλές περιπτώσεις, είναι πιο πρακτικό και αποτελεσματικό, σε ζητήματα λ.χ. ανεργίας ή όσο αφορά φτωχές οικογένειες, να βοηθούν ιδιωτικές φιλανθρωπικές οργανώσεις, παρά το κράτος, κυρίως γιατί αυτές θα χρειάζονται λιγότερους πόρους για να πραγματοποιήσουν τα ίδια αποτελέσματα, εφόσον δεν έχουν την γραφειοκρατία και τους γραφειοκράτες του κράτους, ούτε και τους πολιτικούς. Αφετέρου, πρέπει πάντα να έχουμε υπόψη, ανεξαρτήτως κομματικής ή ιδεολογικής χροιάς, πως οι πολιτικοί πάντα θα έχουν τον πειρασμό να χρησιμοποιήσουν την δύναμη του κράτους, είτε για να στηρίξουν την μια ή την άλλη κοινωνική ομάδα, είτε για να βοηθήσουν την επανεκλογή τους, με απότοκο να βλέπουμε πολιτικούς να τάζουν υποσχέσεις και χρήματα στους εκλογείς, δίχως να συνειδητοποιούμε πως ουσιαστικά κάνουν υποσχέσεις σε εμάς, με τα δικά μας χρήματα. Σε πολλές περιπτώσεις αυτές οι υποσχέσεις είτε είναι άκαρπες, είτε υλοποιούνται ακόμη και αν ζημιώνουν, σε βάθος χρόνου, το κράτους και τους πολίτες του, διότι πολλοί πολιτικοί ενδιαφέρονται μονάχα για την εκλογή ή την επανεκλογή τους, και όχι για την κατάσταση της οικονομίας ή την ευμάρεια των πολιτών.

Υπάρχουν πολλά μέτρα τα οποία θα έκαναν την καθημερινή ζωή όλων των πολιτών, και κυρίως των πιο φτωχών, πολύ καλύτερη, οικονομικά, εν μια νυκτί. Η μείωση στους φόρους στα καύσιμα, στα τρόφιμα, και στον ρουχισμό. Όσο πιο φτωχός είναι κάποιος, τόσο μεγαλύτερο ποσοστό του μισθού του δαπανά για τρόφιμα και ρούχα, σε σύγκριση με την μεσαία ή την ανώτερη οικονομική τάξη, ενώ η μείωση στα καύσιμα επηρεάζει όλους τους ανθρώπους, είτε μετακινούνται με αυτοκίνητο, είτε θερμαίνουν το σπίτι τους, είτε απλά αγοράζουν τρόφιμα, η τιμή των οποίων επηρεάζεται από το κόστος των καυσίμων. Παρόλα αυτά, πολλοί πολιτικοί τάσσονται μετά μανίας κατά αυτών των μέτρων, διότι προτιμούν να δίνουν επιδόματα στους πολίτες, παρά να τους αφήσουν να σταθούν στα πόδια τους, διότι τότε, δεν θα χρειάζονται αυτούς τους πολιτικούς και τις υποσχέσεις τους.

Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω ένα κομμάτι της συνέντευξης που είχε δώσει ο Αμερικανός οικονομολόγος, Thomas Sowell, στις 17 Σεπτεμβρίου 2012, στην εκπομπή «Uncommon Knowledge» με τον Peter Robinson, όπου αναφέρθηκε στη μείωση της φορολογίας στις ΗΠΑ. Πιο συγκεκριμένα, έγινε αναφορά σε τέσσερις διαφορετικές περιόδους, στο 1920, στο 1960, στο 1980 και στο 2000, όπου πραγματοποιήθηκε μείωση της φορολογίας, με τον Thomas Sowell, να σημειώνει πως και στις τέσσερις αυτές περιπτώσεις, υπήρξε αύξηση στην ανάπτυξη, αύξηση στα έσοδα του κράτους, τονίζοντας «οι πλούσιοι όχι μόνο πλήρωσαν περισσότερους φόρους μετά τις φοροελαφρύνσεις για τους πλούσιους, όπως τις ονομάζουν, πλήρωσαν μεγαλύτερο ποσοστό σε όλους τους φόρους. Και αυτό ξεκίνησε το 1920, όπου στις αρχές του 1920 ο φορολογικός συντελεστής στα ανώτερα εισοδήματα ήταν 73%, και οι άνθρωποι που έβγαζαν πάνω από 100.000 δολάρια πλήρωναν το 30% όλων των φόρων. Στο τέλος της δεκαετίας ο φορολογικός συντελεστής στην κορυφή είχε μειωθεί στο 24%, αυτοί που έβγαζαν πάνω από 100.000 δολάρια τώρα πλήρωναν πάνω από το 65% όλων των φόρων, και ο λόγος είναι πολύ απλός. Όταν έχεις φορολογικό συντελεστή 73%, οι άνθρωποι απλά δεν τον πληρώνουν.»