Κάθε χρόνο, 19 Νοεμβρίου, «εορτάζεται» η παγκόσμια ημέρα των ανδρών, η οποία έρχεται και φεύγει δίχως ιδιαίτερη προσοχή. Πολλοί αρκούνται στο να χαριτολογούν, να αστειεύονται, ενώ ανά τακτά χρονικά διαστήματα βλέπει κανείς και ορισμένους να αναρωτιούνται γιατί υπάρχει καν αυτή η ημέρα «εορτής».

Πάντα αυτή την ημέρα μου έρχεται στο μυαλό ένα περιστατικό, πριν από αρκετά χρόνια, μεταξύ του Βουλευτή του Η.Β., Philip Davies και της Βουλευτή του Η.Β., Jess Phillips, όπου ο κ. Davies είχε ζητήσει να βρεθεί κοινοβουλευτικός χρόνος ώστε να συζητηθούν θέματα που αφορούν τους άνδρες, μέσα στα πλαίσια της Παγκόσμιας Ημέρας των Ανδρών, με την κ. Phillips να ξεσπάει σε γέλια. Και η συμπεριφορά της κ. Phillips τότε, αντικαθρεπτίζει την συμπεριφορά και την νοοτροπία πολλών, ακόμη και σήμερα, που θεωρούν ότι δεν υπάρχουν και πολλά προβλήματα για τους άνδρες, αφού, όπως είναι «γνωστό», αυτοί είναι προνομιούχοι.

Στην πραγματικότητα οι άνδρες αντιμετωπίζουν πολλά και σοβαρά προβλήματα, απλά οι περισσότεροι δεν ενδιαφέρονται για αυτά, εξ ου και η αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζονται. Από το γεγονός πως είναι πιο πιθανό να αυτοκτονήσουν, να εθιστούν στο αλκοόλ ή στα ναρκωτικά, στο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εγκληματιών ή των άστεγων είναι άνδρες, πως αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων στα εργατικά δυστυχήματα. Η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί ένα ακόμη θέμα στο οποίο οι άνδρες αντιμετωπίζονται απαράδεκτα, καθώς θεωρείται πως δεν είναι ποτέ θύματα βίας, είτε ψυχολογικής είτε σωματικής, παρά το γεγονός πως κάτι τέτοιο είναι ξεκάθαρα λανθασμένο.

Αλλά ακόμη και αν δεν υπήρχαν σοβαρά προβλήματα, θα μπορούσε κανείς να εορτάσει τα επιτεύγματα των ανδρών, μικρά και μεγάλα αλλά και καθημερινά, καθώς ως επί το πλείστων οι άνδρες εργάζονται σε κομβικές εργασίες, που μας προσφέρουν πάρα πολλά πράγματα που θεωρούμε δεδομένα, από τις υποδομές, τα αυτοκίνητα, την πυροσβεστική και την αστυνομία, την ενέργεια, κ.ο.κ.

Όμως φαίνεται πως τα προβλήματα τα θεωρούμε, ως κοινωνία, μικρής σημασίας, και τα επιτεύγματα ως δεδομένα, και έτσι, έρχεται και φεύγει αυτή η «εορτή» δίχως μεγάλη φασαρία. Και του χρόνου.