Πώς και πώς περιμέναμε  το Πάσχα. Μετράγαμε εβδομάδες, σβήναμε ημέρες κι όλο σχεδιάζαμε να κάνουμε την υπέρβαση του νου. Κι η ζωή  με τη δική της λογική από μόνη της, σαν τραπουλόχαρτα μοιράζει τους ρόλους και της πασχαλιάς τις μυρουδιές.  Όμως, σα να φυσάει βοριάς και παρασέρνει όνειρα και σκέψεις. Ο χρόνος μαίανδρος που κυλάει στις  αιώνιες λειασμένες αναμνήσεις. Φωνές που ταξιδεύουν στα λημέρια του ανέμου και υπογράφουν τη σύμβαση της αιωνιότητας.

Στις γιορτές μην περιμένετε να χορτάσετε το σαρκίο. Χαμένη προσπάθεια, μάταιος κόπος. Αρπάξτε την ευκαιρία να περιηγηθείτε  στου ουρανού τα ηλιοβασιλέματα. Βασιλιάς και ηγεμόνας, πυρφόρος που φλογίζει το πείσμα αναζητώντας την αρχέγονη φύτρα.  Ξεχασμένος  περιπατητής στον κόρφο της αρμυρής θάλασσας που κατευνάζει την τρικυμία της ψυχής μας. Αδειάζει  τον πόνο αναζητώντας το πέταγμα στις βουνοκορφές της ύπαρξής μας.

Το Πάσχα, όπως κάθε Πάσχα, τριαντάφυλλο στο ανθοδοχείο της ζωής μας. Κι εμείς πρωτοξάδερφα στης μοίρας μας το αίμα. Ξεριζωμένες ασύμμετρες πέτρες πεταμένες στο πουθενά. Σα φυλαχτό κρατάς στον κόρφο λίγο άρωμα, πολλή φαντασία και τίμιο ιδρώτα. Στη φθορά να ζεις την αφθαρσία. Στη στιγμή την αθανασία. Κυνηγός ευκαιριών, δέηση στον ήλιο, τάξιμο στο μικρό και μέγα κόσμο.

Αθαν. Γ. Καραπέτσας