Κάποιες σκέψεις στον απόηχο των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών. Έχω γράψει κι άλλες φορές ότι, διαχρονικά, στην πολιτική σκηνή στην χώρα μας και διεθνώς, πρέπει να αναφερόμαστε σε τέσσερις διακριτές πολιτικές δυνάμεις, ρεύματα, κυβερνητικά κόμματα εξουσίας -«πολυκατοικίες» τις έλεγε κάποιος- με το ανάλογο διακριτό ιδεολογικό υπόβαθρο και οικονομικό πρόγραμμα: 1. Την Δεξιά - ΝΔ, νεοφιλελεύθερο μοντέλο οικονομίας 2. την Σοσιαλδημοκρατία – ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, μικτό μοντέλο οικονομίας 3. την Αριστερά - ΚΚΕ, κρατικό μοντέλο και 4. την Οικολογία - έχω προσωπικά μια δυσκολία να προσδιορίσω τον πολιτικό της φορέα, μικτό μοντέλο με έμφαση στην βιωσιμότητα.

Όλες οι άλλες κομματικές παραφυάδες, τα «λαίμαργα» που λέμε στην δεντροκαλλιέργεια, ακόμα και οι σημερινές της άκρας δεξιάς, είναι ευκαιριακές και θνησιγενείς, που ψάχνουν να βρουν το ιδεολογικό υπόβαθρο για να τους διαφοροποιεί από τους «γείτονες». Συνήθως λειτουργούν ως αναχώματα με πολλές σκοπιμότητες, είναι προσωποκεντρικά και εκφράζουν περισσότερο τις προσωπικές φιλοδοξίες των ιδρυτών τους. Γι’ αυτό και πολύ γρήγορα διαλύονται μεταπηδώντας τα στελέχη τους σε κυβερνητικά σχήματα, πουλώντας την πολιτική τους «περιουσία» και εξαγοράζοντάς την με κυβερνητικές θέσεις.

Αυτό κυρίως αφορά στα κεντρο-κεντροδεξιά-δεξιά σχήματα, που έτσι κι αλλιώς ξέρουν ότι δεν πρόκειται να πιάσουν ποσοστά για να ανατρέψουν την «μητέρα» παράταξη και ξέρουν επίσης ότι έχουν περιορισμένο ορίζοντα ζωής. Στο χώρο της αριστεράς και της οικολογίας τα πράγματα περιπλέκονται. Οι χώροι αυτοί έχουν βαθιά κουλτούρα εμφυλίου και επειδή ποτέ δεν είχαν κυβερνητική εξουσία, δεν διακατέχονται τόσο από το σύνδρομο της εξουσίας. Εδώ κυριαρχούν οι εγωισμοί και οι προσωπικές φιλοδοξίες στον μικρόκοσμο της πολιτικής και της ιδεολογίας. Το δικό μου «και», που διαφοροποιεί το νόημα στο δελτίο τύπου, στην ανακοίνωση κλπ, οι ηγετίσκοι, οι πολιτικές φυσιογνωμίες και τα υπόγεια μικροσυμφέροντα. Ακόμα και ομάδες φοιτητικού χαρακτήρα, που είδαν την σκιά τους στον πρωινό ήλιο και ξεγελάστηκαν… Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτές οι προσπάθειες δεν έχουν σημαντική παρέμβαση. Αντίθετα μάλιστα, μπορεί να πει κανείς ότι οι μικρές αυτές μειοψηφίες δρουν καταλυτικά στο ιδεολογικό και οργανωτικό πεδίο των κομμάτων και το εκτόπισμά τους πολλές φορές είναι πολλαπλάσιο της οργανωτικής τους παρουσίας. Συνήθως εκφράζουν φρέσκες ιδέες και αναζωογονούν την πολιτική ζωή.

Ξεκινώντας από τις πρώτες διασπάσεις του ΠΑΣΟΚ και τις διαρκείς διασπάσεις της αριστεράς, αξίζει να αναφέρουμε την ΔΗΑΝΑ του Στεφανόπουλου, την Πολιτική ʼνοιξη του Σαμαρά, το ΔΗΚΙ του Τσοβόλα, την Δημοκρατική Συμμαχία της Μπακογιάννη, το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, την ΔΗΜΑΡ, το ΠΟΤΑΜΙ του Θεοδωράκη και τόσα άλλα μικρά και μεγάλα, αλλά και τις 15 συνιστώσες του πρώτου ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τις πάνω από δέκα μικροομάδες/κόμματα της πολιτικής οικολογίας.

Θα μπορούσε για την ιστορία να καταγραφούν από την Μεταπολίτευση και ύστερα όλες αυτές οι προσπάθειες, που διέγραψαν την τροχιά τους στο πολιτικό στερέωμα ως κομήτες, και σήμερα δεν τους θυμάται κανείς, ή είναι παρόντες σε κάθε εκλογή ως «γκρουπούσκουλα» τύπου ΚΚΕμ-λ και μ-λΚΚΕ στην αριστερά, ή Βεργής και Παπανικόλας στον οικολογικό χώρο.

Οι διαρκείς διασπάσεις της αριστεράς από μια άποψη είναι μέσα στην φυσιογνωμία του χώρου, γιατί εννοείται ότι υπάρχουν οι ιδεολογικές αρχές, οι εξελίξεις και τα παγκόσμια γεγονότα, που βάζουν το στοιχείο της ερμηνείας και της αναζήτησης. Οι διασπάσεις της οικολογίας δεν δικαιολογούνται, δεν έχουν χαρακτηριστικά αναζήτησης, οι αρχές και οι αξίες της είναι συγκεκριμένες και αδιαπραγμάτευτες.

Ο πόλεμος που διεξάγεται από το 2012 και μετά στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, εξελίσσεται σε έναν ανελέητο εμφύλιο πόλεμο επικράτησης, που έχει τεράστιες επιπτώσεις στο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνία. Κάτι ανάλογο είχαμε για πολλά χρόνια στην αριστερά ανάμεσα στο ΚΚΕ και το ΚΚΕεσ. Όμως μπορούμε να πούμε ότι στα δύο αυτά κόμματα υπήρχαν ουσιαστικές διαφορές. Θεωρώ πως δύσκολα θα τελειώσει αυτός ο εμφύλιος «από τα πάνω» για τη δημιουργία ενός ανάλογου ενιαίου συνασπισμού στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, γιατί δεν έχουμε τις ηγεσίες τύπου Φλωράκη και Κύρκου. Η λύση είναι η ώσμωση και η ζύμωση «από τα κάτω», με πρωτοβουλίες και επιτροπές σε κάθε πόλη και νομό. Διαφορετικά θα είναι σε όφελος της ΝΔ και του νεοφιλελευθερισμού.

Η αριστερά στην Ελλάδα, με την έννοια που ορίσαμε την αριστερά ως κρατικό οικονομικό μοντέλο, είναι ο χώρος γύρω από το ΚΚΕ. Οποιοδήποτε άλλο κόμμα/παραφυάδα δεν έχει προοπτική.

Στο χώρο της οικολογίας, τίποτα δεν έχει χαθεί, γιατί η έννοια της οικολογίας έχει μια ενσωματωμένη καθαρή αξία και είναι ένα παγκόσμιο όνομα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Η σημερινή εικόνα έχει κυρίως να κάνει με τα πρόσωπα και με τις οργανωτικές αδυναμίες. Ο ρόλος της πολιτικής οικολογίας είναι αναντικατάστατος και η παρουσία της στην πολιτική σκηνή απαραίτητη. Το λάθος και σ’ αυτές τις εκλογές, κατά την γνώμη μου, είναι ότι το όνομα «ΚΟΣΜΟΣ» και η ταύτιση του με το πρόσωπο του Πέτρου Κόκκαλη έβγαζε μια εκλογικίστικη και στρεβλή εικόνα. «ΚΟΣΜΟΣ» δεν σημαίνει και δεν είναι «ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ» -άρα χάθηκε το brand name που εν μέρει επωφελήθηκε το ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΙΝΗΜΑ- και ο προσωποκεντρισμός του κόμματος δεν έχει καμιά σχέση με τις αρχές και τις αξίες της οικολογίας. Αυτά τα δύο στοιχεία σε συνδυασμό με την χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο πολυδιάσπαση, μηδένιζε κάθε αντικειμενική δυνατότητα και δυναμική. Αυτά πρέπει άμεσα να εκλείψουν και να ακολουθήσει μια ομογενοποιημένη, προγραμματικά και οργανωτικά, πορεία, με υπομονή και επιμονή, χωρίς άλλους πειραματισμούς.

Όπως καταλαβαίνετε περισσότερο ενδιαφέρον έχει να δούμε τις αδυναμίες συνολικά της αντιπολίτευσης σήμερα, που η ασθενική της παρουσία, σε συνδυασμό με την διάλυση των συνδικάτων, την κατάρρευση της ουσιαστικής αυτοδιοίκησης και την απουσία της δικαιοσύνης, δεν βοηθάει στην αντιμετώπιση του πολιτικού προβλήματος της χώρας.