Μετά από 40 και πλέον χρόνια είναι η ώρα των μεγάλων αποφάσεων και του τέλους των παρανοούμενων συναισθηματισμών.

Η προσφορά στον τόπο πολλές φορές απαιτεί δημιουργικότητα, φαντασία και υπερβατικές λογική, προκειμένου να πληρωθούν τα κενά ή να αναχαιτισθούν οι παγίδες της νομοθεσίας, οι προσβολές των αρμοδιοτήτων της τοπικής αυτοδιοίκησης και η συνεπακόλουθη μετακύλιση σε αυτήν των προβλημάτων χωρίς συνοδούς πόρους. 

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την τάση, η οποία μετασχηματίζεται σε καλπασμό, της ιδιωτικοποιήσεως, άλλως του ξεπουλήματος εθνικών περιβαλλοντικών πόρων μεταξύ άλλων, του κεφαλαίου δηλαδή που απαιτείται για την εξασφάλιση της ζωής των επομένων γενεών. Και ενώ άπαντες οι “ελέω θεού” και “απόντος λαού” κυβερνώντες διατυμπανίζουν την κλιματική κρίση, διαθέτουν προς πώληση στους “πάγκους” της κανιβαλικής, και όχι της υγιούς ιδιωτικοποιήσεως, το νερό, τον αέρα, τον ήλιο, τα κοιτάσματα και τις στρατηγικές βιομηχανίες (πχ ΛΑΡΚΟ). 

Επίσης η εποχή μας χαρακτηρίζεται από το κίνημα των “χαρτογράφων” που κυβερνά. Το κίνημα αυτό έχει χαρκατηριστικό τον “χάρτη”. Υλοποιήθηκε ο δικαστικός χάρτης, αναμένεται ο υγειονομικός χάρτης, ακολουθεί ο υδάτινος χάρτης και ποιος ξέρει τι άλλο θα χαρτογραφήσουμε στον 21ο αιώνα.

Δυστυχώς όμως αποδεικνύεται ότι δεν πρόκειται περί χαρτών αλλά περί χρησιμοποιημένων χάρτων υγείας, καθώς περισσότερο “ρυπαίνουν” τα πολιτικά ζητήματα παρά τοποθετούν εν τάξει και σειρά τις εκκρεμότητες. Μάλιστα, ο εν λόγο ρύπος καλύπτεται από τον πονηρά εύηχο όρο “μεταρρύθμιση”, ώστε να συνεγερθεί το κομματικό ακροατήριο και αυθυποβαλλόμενο να θεωρήσει τον ρύπο ως ευωδία. Αυτό είναι και το μυστικό της διαιώνισης της “πονηράς βασιλείας” των κυβερνώντων, όπως άλλωστε αποδείχθηκε μόλις προχθές!!!

Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται και η τυφλή υπακοή δίχως σκέψη και κρίση της τοπικής αυτοδιοικήσεως στα κελεύσματα της κεντρικής εξουσίας, χωρίς προβληματισμό και χωρίς ενοχές.

Επιθυμώντας να ταράξω τα νερά τους εφησυχασμού κα της πίστεως στη φωτισμένη κυβερνώσα, τυφλά ευρωπληττόμενη δεσποτεία, θέτω υπό την κρίση σας μία δραστική και ριζοσπαστική πρόταση, για το μέλλον της πολύπαθης αλλά πολύτιμης ΔΕΥΑΘ, η οποία μπορεί να γίνει αντικείμενο ευρύτερης μελέτης...Και μιας και είναι η εποχή των “χαρτών”, την υποβάλλω με τη μορφή οδικού χάρτη:

Α. Διάλυση της επιχειρήσεως.

Β. Μεταφορά των αρμοδιοτήτων της υδρεύσεως και αποχετεύσεως σε Διεύθυνση που θα σχηματισθεί στο οργανόγραμμα του Δήμου.

Γ. Μεταφορά του προσωπικού και της περιουσίας της ΔΕΥΑΘ στο Δήμο.

Δ. Απορρόφηση των χρεών προς την ΕΥΔΑΠ από το Δήμο , ο οποίος ούτως ή άλλως είναι εγγυητής αυτών.

Ε. Θεσπιση τέλους υδρεύσεως και αποχετεύσεως καταβαλλόμενο στο Δήμο με αποτέλεσμα τη ριζική μείωση της τιμής του νερού.

ΣΤ. Διασφάλιση της διαχείρισης του σημαντικότατου και πανανθρώπινου αγαθού του νερού από το Δήμο και όχι από αλλότριους παράγοντες και παράλληλη θεσμική παρέμβαση για τους περιβαλλοντικούς υδάτινους πόρους.

Κανένας δεν έχει το αλάθητο, πόσο μάλλον εγώ, πλην όμως δε μπορώ να ανεχθώ την απροβλημάτιστη και παραδομένη σκέψη, την εξώθηση της πολυτραυματισμένης ΔΕΥΑΘ στην όποια συγχώνευση και τη συνακόλουθη απώλεια της από τα χέρια του Θηβαίου δημότη.

Ίσως η πρόταση αυτή να είναι ριζοσπαστική, ίσως να είναι βιαστική, ίσως να είναι προβληματική.

Το ερώτημα που τίθεται είναι μόνον ένα:

ΕΧΕΤΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΗ;;

Σωτήρης Ι. Καραμαγκιώλης 

Δικηγόρος