Εκδόθηκε, λέει το ρεπορτάζ, εισαγγελική εντολή προς το Δασαρχείο να εξοριστούν οι λύκοι της Πάρνηθας! Το Δασαρχείο δηλαδή να αιχμαλωτίσει τους λύκους και να τους μεταφέρει οδικώς, υποθέτω, με μεγάλα καμιόνια ή σιδηροδρομικώς σε ειδικό βαγόνι του τραίνου Αθήνας – Θεσσαλονίκης με το δρομολόγιο των 11.55 μμ μαζί με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, ντάπα ντούπα. Είμαι σίγουρος ότι η απόφαση έχει βάση φιλοζωίας!

Ας σοβαρευτούμε. Αν ήταν να γίνει κάτι γι’ αυτό το θέμα, αν υπάρχει θέμα, είναι αυτοί οι λύκοι να προστατευτούν σύμφωνα με τους επιστημονικούς κανόνες, να τους βάλουν αυτό το σύστημα εντοπισμού, να παρακολουθήσουν τις μετακινήσεις τους και τις συνήθειες τους επιστημονικά… δεν μπορείς να παρέμβεις σ’ αυτά τα ζητήματα με τέτοιον τρόπο…

Είναι θέμα σεβασμού της φύσης. Έχουμε φτάσει σε ένα οριακό σημείο, όπου γίνεται μια τεράστια καταστροφή στη βιοποικιλότητα, στη ζωή των άλλων πλασμάτων, με τα οποία μοιραζόμαστε τον ίδιο πλανήτη. Κι εδώ τώρα έχουμε μια εντολή: να πάρεις τους λύκους να τους μεταφέρεις στη Βόρεια Ελλάδα. Τόσο απλά!

Νομίζω ταιριάζει απόλυτα ο τίτλος του βιβλίου του φυσιοδίφη Φάρλευ Μόατ «Λύκοι σας παρακαλώ μην κλαίτε», μια από τις εξέχουσες αφηγήσεις για το μύθο και τη μαγεία του άγριου λύκου, και της θέσης του ανθρώπου ανάμεσα στα όντα της φύσης. Μια ελεγεία στην άγρια ζωή, μια μαρτυρία γι’ αυτό πού χάνεται κι οριακά προλαβαίνουν - δεν προλαβαίνουν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Ένα βιβλίο, από αυτά που πρέπει να τα διαβάσουν όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως ηλικίας.

"Κάπου πέρα από την ανατολή ούρλιαζε ένας λύκος, μακρόσυρτα, ερωτηματικά. Τη γνώρισα τη φωνή, γιατί την είχα ακούσει τόσο συχνά. Ήταν ο Τζωρτζ, που έψαχνε στην ερημιά τη μάνα με το κουτάβι. Μα για μένα ήταν μια φωνή που μου μιλούσε για έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο απ' τον οποίο είχαμε πια αποξενωθεί εμείς οι άνθρωποι, έναν κόσμο που κάποτε ανήκε και σε μας προτού αποφασίσουμε να τον απαρνηθούμε, έναν κόσμο που εγώ τον είχα σχεδόν ξαναβρεί, μόνο και μόνο για να τον χάσω πάλι, εξαιτίας της δικής μου δυσπιστίας." Από το βιβλίο…

?πειρες καθημερινές εικόνες μας δείχνουν τον αγώνα της αδάμαστης άγριας φύσης, της άγριας ζωής. Ο άνθρωπος, παραβαίνοντας τους αιώνιους κανόνες, προσπαθεί να τη δαμάσει, να τη φυλακίσει, να τη φέρει στα μέτρα του. Αυτή αντιστέκεται και αναδεικνύει το κάλος της, τη δύναμή της κάθε στιγμή. "Τα δάση δεν είναι ακατοίκητα αλλά ασφυκτικά γεμάτα από τίμια πνεύματα το ίδιο καλά μ’ εμένα… Αυτό που ονομάζουμε άγρια φύση, είναι ένας πολιτισμός διαφορετικός από τον δικό μας" Henry David Thoreau