Οι εξελίξεις στο μεταναστευτικό, ήτοι οι ανεξέλεγκτες εισροές παράνομων μεταναστών ή αιτούντων άσυλο, που εισέρχονται παράνομα στη χώρα, φέρνουν ξανά το ζήτημα στο δημόσιο διάλογο. Η κυβέρνηση ανακοινώνει σειρά νέων «σκληρών» μέτρων, τα οποία αν θα έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, δηλαδή την παύση της παράνομης εισόδου αλλοδαπών στη χώρα μας, θα το δούμε με το πέρασμα του χρόνου, καθώς το τι προαναγγείλει και το τι υλοποιεί de facto μια κυβέρνηση, είναι διαφορετικά ζητήματα. Να θυμίσω, σε όσους ενδιαφέρονται, ως οι Συντηρητικοί του Η.Β. υπόσχονται «πάταξη της παράνομης μετανάστευσης» εδώ και δύο δεκαετίες, δίχως ποτέ να τηρούν αυτή την υπόσχεση.

Προκαλεί, προσωπικά, ιδιαίτερο ενδιαφέρον, το πως αντιδρά μια μερίδα των πολιτών, των ακτιβιστών, των δημοσιογράφων και του πολιτικού χώρου, στις αντιδράσεις των πολιτών αλλά και της κυβέρνησης. Στην πραγματικότητα η αρνητική στάση απέναντι στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση και στα ανοιχτά σύνορα, είναι ιδιαίτερα συνηθισμένη ανάμεσα στους Έλληνες πολίτες. Τυχαία να σταματήσει κανείς ανθρώπους και να τους ρωτήσει για το ζήτημα αυτό, διαπιστώνει με ιδιαίτερη ευκολία, πως οι περισσότεροι αντιτίθενται στην ιδέα πως θα πρέπει να επιτρέπουμε σε οποιοδήποτε θέλει να εισέλθει παράνομα στη χώρα μας. Παρόλα αυτά, αρκετοί προσπαθούσαν, προσπαθούν και θα προσπαθούν, να παρουσιάσουν μια ιδιαίτερα μετριοπαθή άποψη, ως «ακραία», «επικίνδυνη», σε μια προσπάθεια να σιωπήσουν τους πολίτες, να τους περιθωριοποιήσουν, να τους τραμπουκίσουν.

Ακούει κανείς τραγελαφικά πράγματα, από έναν ιδεολογικό χώρο που επιζητεί μανιωδώς να πείσει την κοινή γνώμη πως θα πρέπει να ανοίξουμε τα σύνορά μας, ή να τα καταργήσουμε, λόγω της «αποικιοκρατίας», ή λόγω της «φτώχειας», ή από κάποια ανεξήγητη «ηθική» υποχρέωση, η οποία δεν μιλά απλά για βοήθεια στους συνανθρώπου μας, η οποία μπορεί να επιτευχθεί στηρίζοντας τους ανθρώπους αυτούς στις ίδιες τους τις χώρες, αλλά για κατάργηση των δικών μας συνόρων, ως μορφή «τιμωρίας» για περασμένες «αμαρτίες». Όσοι δεν ασπάζονται αυτή την ακραία και επικίνδυνη ιδέα των ανοιχτών συνόρων, χαρακτηρίζονται, «ακραίοι», «αμόρφωτοι», «ρατσιστές», «ξενοφοβικοί», που θα έπρεπε να ντρέπονται για τις απόψεις τους και να μην τολμούν να τις ξεστομίζουν. Παρατηρεί κανείς έναν αέρα αυταρχισμού, καθώς αντί να ασπάζονται το αίσθημα δημοκρατίας της κοινωνίας μας, και να εμπιστεύονται την σοφία του κυρίαρχου λαού, vox populi, vox dei, αντιμετωπίζουν την πλειοψηφία του λαού, που τάσσεται ενάντια σε αυτές τις ακραίες ιδέες, ως «άξεστους πληβείους», που τολμούν με θράσος να αντιταχθούν στους πατρικίους και την απύθμενη σοφία τους, οι οποίοι «προφανώς» γνωρίζουν τι είναι καλύτερο για εμάς, και για αυτό και επιδιώκουν με μανία να μας το επιβάλουν.

Οι Έλληνες πολίτες έρχονται αντιμέτωποι με πραγματικούς φόβους και πραγματικά προβλήματα που δημιουργεί η ανεξέλεγκτη μετανάστευση, από την εγκληματικότητα, από την κοινωνική συνοχή, τις οικονομικές επιπτώσεις, μέχρι το δημογραφικό και το μέλλον της χώρας. Το να αγνοεί κανείς αυτούς τους φόβους και τις ανησυχίες, το να προσβάλει κανείς τους Έλληνες πολίτες που «τολμούν» να αντιμιλήσουν, όχι μόνο δεν βοηθάει την κατάσταση, αλλά την χειροτερεύει. Πρωταρχική ανησυχία μας θα πρέπει να είναι η Ελλάδα και οι Έλληνες πολίτες, και από εκεί και πέρα, αφού ως χώρα εξασφαλίσουμε τα δικά μας συμφέροντα, μπορούμε να βοηθήσουμε από θέση ισχύς, σε ανάλογο βαθμό λαμβάνοντας υπόψη τη θέση μας στον κόσμο, και άλλες χώρες. Εξ άλλου, υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στην υποδοχή πραγματικών προσφύγων, λ.χ. Σύριων που θα επαναπατριστούν όταν τελειώσει ο πόλεμος και σταθεροποιηθεί η πατρίδα τους, σε συνεργία με την υπόλοιπη Ε.Ε., μέλος της οποίας, δυστυχώς ή ευτυχώς είμαστε, και στην υποδοχή όλων των κατατρεγμένων της οικουμένης, δίχως κριτήρια, δίχως έλεγχο, δίχως στρατηγική, απλά και μόνο για να ικανοποιήσουμε συναισθηματικά μια μερίδα των συμπολιτών μας, οι οποίοι συνήθως δεν αντιμετωπίζουν ποτέ τις επιπτώσεις της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης.

Κλείνοντας θα ήθελα να ολοκληρώσω αυτό το άρθρο με κάποια λόγια του Αγγλου δημοσιογράφου, Peter Hitchens, ο οποίος στο μακρινό 2012, μιλώντας στο BBC «Question Time», είχε αναφερθεί στο μεταναστευτικό. Και ο νοών, νοείτω

 «Το ζήτημα εδώ είναι πολύ βαθύτερο. Το κόμμα της Emily Thornberry (σ.σ. οι Εργατικοί), όπως ξέρουμε τώρα εξ αιτίας των συνταρακτικών αποκαλύψεων του Andrew Neather, ενός πρώην εργαζόμενου των Νέων Εργατικών, σκόπιμα ήλπιζε να μεταμορφώσει αυτή τη χώρα μέσω της μαζικής μετανάστευσης κατά την θητεία του, και σε μεγάλο βαθμό το πέτυχε αυτό, όπως άνθρωποι σε πολλές περιοχές της χώρας γνωρίζουν πολύ καλά. Το μέγεθος της αλλαγής από την μαζική μετανάστευση είναι άνευ προηγουμένου στην εθνική μας ιστορία. Το κόμμα των Συντηρητικών, παριστάνει πως είναι ενάντια σε αυτό. Όμως γνωρίζει κατά βάθος πως εκτός και αν βγούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν έχει καμία δύναμη να δράσει πάνω σε αυτό το θέμα. Έτσι, εδώ και εκεί, ο Πρωθυπουργός μας, ο κύριος «γλιστερός» (σ.σ. εννοεί τον David Cameron), ζητάει από τους Υπουργούς του «βρείτε κάτι που να ακούγεται συντηρητικό, επειδή χάνουμε πάρα πολλές ψήφους από το UKIP». Και έτσι εμφανίζεται ο Eric Pickles με τα θέματά του για τις προβληματικές οικογένειες, και έτσι εμφανίζεται η Theresa May με τις κατευθυντήριες γραμμές της για το μεταναστευτικό. Σας υπόσχομαι, τίποτα από όλα αυτά δεν θα γίνει, δεν θα υπάρξει διαφορά, η μαζική μετανάστευση θα συνεχίσει στον άνευ προηγουμένου ρυθμό, η χώρα θα συνεχίσει να αλλάζει. Αν είστε υπέρ αυτού, δεν είναι κακό, το πρόβλημά μου είναι πως κανείς ποτέ δεν ρωτήθηκε αν το θέλαμε αυτό, και την στιγμή που το ανακαλύψαμε, ήταν πολύ αργά να κάνουμε οτιδήποτε για αυτό.»