Ένα από τα τραγικά γεγονότα στην εποχή μας είναι η έλλειψη σοβαρότητας στον δημόσιο διάλογο που γίνεται, επί παντός επιστητού. Στην εποχή της επικοινωνίας, έχει περισσότερη σημασία να αποστομώσει ο ένας ομιλητής τον άλλον, να ειπωθεί κάποια «ατάκα», να υποπέσει κανείς σε κάποιο γλωσσολογικό ή επικοινωνιακό σφάλμα, και λιγότερη σημασία η ουσία του θέματος, η ουσία των επιχειρημάτων, το αποτέλεσμα των πολιτικών που υλοποιούνται ή προτείνονται.

Ένας λαός μπορεί να υπομείνει και να επιβιώσει πολλά, οικονομικές δυσχέρειες, πολέμους, ασθένειες, 400 χρόνια σκλαβιά, όμως δεν μπορεί να επιβιώσει αν αλλοιωθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό ούτως ώστε να χάσει τον εαυτό του. Αυτό αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα, όπως τόσες άλλες χώρες της Ευρώπης, λόγω της τεράστιας μετανάστευσης, νόμιμης και παράνομης, συνδυαστικά με την κατακόρυφη πτώση της αυτοπεποίθησής μας στην κουλτούρα και τις αξίες μας, καθώς αυτά τα δύο σημαίνουν αυτόματα την μη ενσωμάτωση των αλλοδαπών, αφού από την μια πλευρά ο αριθμός τους είναι ιδιαίτερα μεγάλος και από την άλλη πλευρά η πίεση να ενσωματωθούν μειώνεται διαρκώς, αφού «όλες οι κουλτούρες είναι ίδιες».

Σε αυτό το σημείο θα κάνω μια μικρή «παράκαμψη» ώστε να αναφερθώ στο τι μπορεί να ειπωθεί για αυτό το άρθρο, από τους υπέρμαχους της μετανάστευσης, νόμιμης και μη. Η πιο συνηθισμένη απάντηση, που έρχεται ως «αντανακλαστικό» είναι να κατηγορηθεί όποιος επιθυμεί μείωση της μετανάστευσης ως «φοβικός», πως φοβάται δηλαδή δίχως λόγο τους «ξένους», πως είναι «ρατσιστής», κ.ο.κ., δίχως την παραμικρή απόδειξη για να στηριχθούν αυτές οι βαρύτατες κατηγορίες. Ορισμένοι θα υποστηρίξουν πως δίχως τον ερχομό εκατοντάδων χιλιάδων ή και εκατομμυρίων, σε βάθος χρόνου, μεταναστών, η Ελλάδας θα καταρρεύσει, καθώς υπάρχουν δουλειές που οι Έλληνες δεν θέλουν να κάνουν, τις θεωρούν «κατώτερες» της γέννησής τους, ή πως έρχονται εξειδικευμένοι εργάτες υψηλού επιπέδου, επιστήμονες, ιατροί κ.ο.κ., τους οποίους δεν έχει η χώρα μας, ή πως θα αντιμετωπιστεί έτσι η υπογεννητικότητα, ωσάν τα προβλήματα που οδηγούν σε αυτή δεν θα επηρεάζουν τους μετανάστες. Στη πρώτη περίπτωση, δεν μπορώ να αντιληφθώ πως μπορεί κανείς πρώτον να θεωρεί αποδεκτή την άποψη πως κάποιες εργασίες, οικοδομή, χωράφια, κτηνοτροφία, είναι «κατώτερες» των Ελλήνων, μια όντως ρατσιστική και ψευδής ιδέα, και δεύτερον πως η σωστή απάντηση σε τέτοιες προβληματικές αντιλήψεις είναι να εισάγουμε μετανάστες ώστε να κάνουν τις «κατώτερες» εργασίες. Όπως είχε πει και μια κυρία στο BBC, «χωρίς τους μετανάστες ποιος θα μας σερβίρει τον καφέ;» Ποιος πιστεύει τέτοιες ασυναρτησίες; Στη δεύτερη περίπτωση, η χώρα μας έχει την δυνατότητα να παράγει εργάτες υψηλού επιπέδου, επιστήμονες και ιατρούς, όμως ουκ ολίγες φορές αυτοί οι άνθρωποι αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον στο εξωτερικό. Είναι ιδιαίτερα λογικό πως όσοι μετανάστες έρθουν στην Ελλάδα, ενδέχεται να αναζητήσουν επίσης ένα καλύτερο οικονομικό μέλλον σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, ergo το πρόβλημα δεν λύνεται με μια πανάκεια.

Επιστρέφοντας τώρα στο κυρίως θέμα, είναι ύψιστης σημασίας να αντιληφθεί κανείς τον λόγο για τον οποίο επιτρέπεται αυτός ο τεράστιος ρυθμός μετανάστευσης στη Δύση. Για λόγους τους οποίους δεν θα αναφέρω εδώ, συλλήβδην η Δύση βιώνει μια άνευ προηγουμένου δημογραφική κρίση, η οποία συνδυαστικά με τα κοινωνικά κράτη, τα επιδόματα, τις συντάξεις, κ.ο.κ., δημιουργούν ένα ιδιαίτερα σημαντικό πρόβλημα για τις κυβερνήσεις, οι οποίες έχουν το εξής δίλημμα: Να μειώσουν το κοινωνικό κράτος, να μειώσουν τις συντάξεις, ή να εισάγουν εκατομμύρια νεαρούς μετανάστες ούτως ώστε να στηρίξουν, δουλεύοντας, αυτά τα προγράμματα, τουλάχιστον για ένα μικρό χρονικό διάστημα μέχρι να μεγαλώσουν και οι ίδιοι; Καθώς οι κυβερνήσεις συνήθως απεχθάνονται τις δύσκολες αποφάσεις, καθώς αυτές στοιχίζουν εκλογικά και πολιτκά, επιλέγουν ως επί το πλείστων να επιτρέψουν την είσοδο όλων αυτών των μεταναστών, ρίχνοντας το μπαλάκι του προβλήματος στην επόμενη γενιά, στην επόμενη κυβέρνηση, κ.ο.κ. αφού η επανεκλογή έχει, πολλές φορές, καταντήσει αυτοσκοπός. Η ιδέα πως όλα όσα γίνονται, γίνονται για λόγους ηθικής, Χριστιανικής αλληλεγγύης, - σε κοσμικά πλέον κράτη - , ή αδελφικής αγάπης, φαντάζει όλο και πιο λανθασμένη, λαμβάνοντας υπόψη την εξωτερική πολιτική σε άλλα ζητήματα, τα οποία δεν είναι του παρόντος.

Ένα από τα θετικά της Ελλάδας είναι πως πολλά ζητήματα που πλήττουν άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, φτάνουν σε εμάς με μερικές δεκαετίες καθυστέρηση. Ίσως είμαι κυνικός, αλλά η όλη κατάσταση του μεταναστευτικού φαντάζει εφάμιλλη με τις εξελίξεις στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου μετά την Εργατική κυβέρνηση του Tony Blair, που άνοιξε τα σύνορα της Βρετανίας, εκλέχθηκαν ξανά, και ξανά, και ξανά οι Συντηρητικοί, δίνοντας υποσχέσεις πως θα κλείσουν τα σύνορα, θα λύσουν το μεταναστευτικό, θα απελάσουν τους παράνομους μετανάστες, μονάχα για να συνεχίσουν στην ίδια ρότα ή να χειροτερέψουν την κατάσταση, παρά τις υποσχέσεις τους, παρά τα μέτρα που ανακοίνωναν, ακόμη και αν η πλειοψηφία του λαού το απαιτεί διακαώς. Βέβαια, η πανάκεια της μετανάστευσης, δημιουργεί άλλα προβλήματα, τα οποία συνήθως δεν προβλέπονται. Είναι κοινό μυστικό πως το Ε.Σ.Υ. υποφέρει, οι υποδομές του κράτους δεν βρίσκονται στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, τα ενοίκια είναι στο ζενίθ. Είναι εύκολο για όλους να αντιληφθούν πως μια σημαντική αύξηση στο πληθυσμό της χώρας, μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα, θα χειροτερέψει όλα αυτά τα προβλήματα και ενδέχεται να δημιουργήσει και άλλα, κάτι το οποίο συνήθως αποφεύγεται με την οργανική αύξηση του πληθυσμού.

Ας πάμε τώρα στην ενσωμάτωση. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, όταν υπάρχει μικρός βαθμός μετανάστευσης οι άνθρωποι αυτοί ζουν μεταξύ των Ελλήνων, υιοθετούν τα έθιμά μας, τον τρόπο ζωής μας, την γλώσσα μας, κ.ο.κ. Όταν όμως ο ρυθμός μετανάστευσης αυξάνεται, οι άνθρωποι αυτοί αποκόβονται από την υπόλοιπη κοινωνία, ζουν σε «δικές» τους περιοχές, κάτι που τους εμποδίζει από το να μάθουν την γλώσσα μας, τα ήθη και τα έθιμά μας, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις η μόνη επαφή που έχουν με τον γηγενή πληθυσμό είναι στην εργασία. Τώρα, επειδή ζούμε σε «μοντέρνες» εποχές, θα υποστηρίξουν κάποιοι πως δεν υπάρχει λόγος να ενσωματωθούν στην ελληνική κουλτούρα, αντιθέτως θα πρέπει να διατηρήσουν την δική τους γιατί έτσι η χώρα μας γίνεται πιο «δυνατή», ή πως όλες οι κουλτούρες είναι ίδιες, οπότε δεν υπάρχει διαφορά στην ελληνική και στις υπόλοιπες. Αν υπάρχουν άτομα που όντως θεωρούν πως η κουλτούρα της Ελλάδας είναι απλά μια μεταξύ όλων των άλλων, ό,τι και να πει κανείς θα πάει χαμένο. Αν όμως υπάρχουν άτομα που θεωρούν πως η κουλτούρα των Ελλήνων, των Ιαπώνων, των Ιρανών και των Αμερικανών είναι ίδια, δηλαδή πως έχουν τις ίδιες αντιλήψεις για την ζωή, τότε το εκπαιδευτικό σύστημα τους έχει απογοητέψει βαθιά. Όσοι τώρα συνειδητοποιούν πως κάθε χώρα έχει την δική της κουλτούρα, τις δικές της απόψεις, αντιλαμβάνονται πως πολλές φορές δύο κουλτούρες έχουν αντίθετες απόψεις σε σημαντικά ζητήματα, λ.χ. στον έρωτα, σε θρησκευτικά ζητήματα, στις σχέσεις μεταξύ των φύλων, στο αν ασπάζονται την δημοκρατία ή πιο αυταρχικά πολιτεύματα, κ.ο.κ., και ότι η συνύπαρξη ατόμων με δραστικά διαφορετικές αντιλήψεις για την ζωή ενδέχεται να οδηγήσει σε κοινωνικές αναταραχές, όπως γίνεται ήδη στην Αγγλία, κάτι το οποίο δεν χρειάζεται η Ελλάδα, λαμβάνοντας υπόψη πόσο δύσκολα αντιμετωπίζουμε τα υφιστάμενα προβλήματα που έχουμε. Προσωπικά δεν μπορώ να αντιληφθώ πως θα βοηθούσε, απτά και όχι θεωρητικά, η «πολυπολιτισμικότητα» την χώρα μας, όμως αυτή είναι μια προσωπική άποψη, που ενδέχεται – αν και το αμφιβάλλω – να αλλάξει αν κάποιος μου παραθέσει στοιχεία για το αντίθετο.

Είναι εύκολο να λέει κανείς άδεια πολιτικά σλόγκαν, να χαρακτηρίζει με ανούσιες λέξεις τους ιδεολογικούς/πολιτικούς του αντιπάλους, ή να επιδιώκει να φιμώσει όλους όσους έχουν διαφορετικές απόψει,ς όμως αυτά τα πράγματα δεν συμβάλουν στην επίλυση των προβλημάτων μας, τα οποία όσο και να τα αγνοούμε θα έρθουν κάποια στιγμή μπροστά μας. Όσοι τάσσονται υπέρ της μαζικής μετανάστευσης ας θέσουν τις προτάσεις στους στον λαό και ας αποφασίσουμε δημοκρατικά υπέρ ή κατά, και όχι να υλοποιούνται με τεχνάσματα πολιτικές που παρακάμπτουν τον λαό.