Τις τελευταίες ημέρες παρατηρεί κανείς ανθρώπους που ζητωκραύγαζαν με την δολοφονία του Αμερικανού συντηρητικού ακτιβιστή Charlie Kirk, που επιδίωκαν να δικαιολογήσουν με κάθε τρόπο τον θάνατό του, με εκφράσεις τύπου «διέδιδε μίσος», «οι λέξεις είναι βία», που πανηγύριζαν όταν ο Αμερικανός Πρόεδρος Donald Trump έγινε persona non grata στα social media, που χαρακτηρίζουν όλους τους ανθρώπους που έχουν διαφορετικές απόψεις ως «ακραίους», φασίστες και ναζί, πως η «ρητορική μίσους» θα πρέπει να τιμωρεί όσους εκφράζουν «μίσος», χάνοντας τη δουλειά τους, εξοστρακίζοντάς τους από την κοινωνία, σήμερα να ανακαλύπτουν την αγάπη τους για την ελευθερία του λόγου, για την ανοχή, για την κατανόηση, για την διαφορετική άποψη. Το να υπερασπιζόμαστε την ελευθερία του λόγο όταν μας συμφέρει είναι κωμικοτραγικό, όπως επίσης κωμικοτραγικό είναι να ζητάμε ανοχή μονάχα στις δικές μας απόψεις, και λογοκρισία σε όλες τις άλλες.