Κάθε λαός, κάθε κράτος, κάθε κοινωνία, έχει μια κοινή ιστορία, μια κοινή ιδέα που δένει μέχρι έναν βαθμό, που αυξομειώνεται διαρκώς, τους ανθρώπους που ζουν μαζί σε έναν τόπο, που τους κάνεις από ξένους συνδημότες, συμπολίτες, συμπατριώτες. Ανεξαρτήτως του τι λένε πολλοί «προοδευτικοί», πολλοί κυνικοί και πολλοί εθνομηδενιστές, η ιστορία ενός λαού και μιας χώρας έχει τεράστια σημασία τόσο για την ψυχή και την συνείδηση των πολιτών ως μεμονωμένα άτομα αλλά και συλλογικά ως «κοινωνία». Όλα αυτά, μαζί με πολλά άλλα, δημιουργούν μια κοινωνία συμπολιτών, πατριωτών, Ελλήνων, και όχι μια κοινωνία ξένων μεταξύ ξένων, που έτυχε να ζουν για λίγο στο ίδιο γεωγραφικό συγκρότημα και μοιράζονται ελάχιστα, πέρα της κοινής τους ανθρωπιάς.

Οι Εθνικές Εορτές παίζουν καθοριστικό ρόλο στα παραπάνω, καθώς αποτελούν μια αέναη υπενθύμιση της κοινής ιστορίας, των αγώνων, των θυσιών, του ηρωισμού, των όσων έκαναν οι πρόγονοί μας για να είμαστε εμείς εδώ, δίνοντάς μας μια ευθύνη κοινωνική και ιστορική να προασπίσουμε και να υπερασπιστούμε όσα μας άφησαν παρακαταθήκη οι προηγούμενοι και να τα δώσουμε με την σειρά μας στην επόμενη γενιά, τιμώντας τους προηγούμενους και προετοιμάζοντας τους επόμενους. Βέβαια, όπως είθισται, δεν έχουν όλοι την ίδια άποψη σε αυτό το θέμα, και αρκετοί όχι μόνο δεν ενστερνίζονται τα παραπάνω, αλλά τα αντιμετωπίζουν με ιδιαίτερη εχθρικότητα, λόγω της ιδεολογίας τους, λόγω του κυνισμού τους, λόγω του εθνομηδενισμού τους, καθώς θεωρούν πως είναι «πολίτες του κόσμου».

Ανά τακτά χρονικά διαστήματα ακούγονται φωνές, άλλοτε σε μεγαλύτερο και άλλοτε σε μικρότερο βαθμό, που προσπαθούν να υποβαθμίσουν τους αγώνες των προηγούμενων γενιών, να τις καπηλευτούν για πολιτικό ή ιδεολογικό κέρδος, να καταργήσουν τον εορτασμό τους, με το πέπλο του αναθεωρητισμού, της εξέλιξης, του εκμοντερνισμού. Ενδέχεται να ακούσει κανείς πως λ.χ. οι μαθητικές παρελάσεις δεν ανήκουν στην σημερινή εποχή, πως είναι μιλιταριστικές, φαντάζουν «ξένες», πως προάγουν τα στρατιωτικά/πολεμικά ιδεώδη, πως ίσως οι μαθητές είναι ιδιαίτερα μικροί και δεν έπρεπε να συμμετέχουν σε τέτοιες εκδηλώσεις, καθώς δεν καταλαβαίνουν, κ.ο.κ. Βέβαια, τα άτομα που υποστηρίζουν πως οι νεαροί μαθητές δεν «καταλαβαίνουν» τις εθνικές εορτές ή το αίσθημα που αυτές προασπίζουν, είναι συνήθως τα ίδια που επιδιώκουν μανιωδώς να προωθήσουν σε αυτούς την δική τους ιδεολογία και κοσμοθεωρία, διότι ακριβώς επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό, ιδιαίτερα στις νεανικές ηλικίες. Ακόμη, όλες αυτές οι φωνές που μιλούν για «μεταρρύθμιση» και «εκμοντερνισμό», δεν χαρακτηρίζονται από αφέλεια, γνωρίζουν πολύ καλά πως μόλις η κοινωνία υποχωρήσει έστω και λίγο, λ.χ. με τη κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων, θα προχωρήσουν σε επόμενο βήμα, που θα είναι περαιτέρω υποβάθμιση των εθνικών εορτών, του αισθήματος πατριωτισμού και περηφάνειας, με τα γνωστά επιχειρήματα που ακούει κανείς και στο εξωτερικό, πως η ιστορία θα πρέπει να διδάσκεται με «διαφορετική οπτική», να είναι πιο «ανθρώπινη», πιο «αλληλέγγυα», πως και εμείς πρέπει να δούμε τα δικά μας λάθη, πως το να δοξάζουμε και να τιμούμε το παρελθόν είναι «προβληματικό», ενώ θαρρώ πως η τάση να καταστρέφονται ή να απομακρύνονται μνημεία ιστορικών προσωπικοτήτων θα φτάσει σύντομα και στην Ελλάδα, με τους γνωστούς «υπόπτους» να λένε λ.χ. πως αγάλματα του Λεωνίδα, του Μέγα Αλέξανδρου, του Περικλή, του Αριστοτέλη, του Ιουστινιανού, του Καποδίστρια κ.ο.κ. είναι «προβληματικά», «ρατσιστικά», απαρχαιωμένα» και θα πρέπει να φύγουν από το δημόσιο χώρο.

Ορισμένοι μπορεί να θεωρήσουν πως τέτοιες «προβλέψεις» είναι «ακραίες», ανακριβείς, πως τέτοιες τάσεις και εξελίξεις δεν θα έρθουν στην Ελλάδα. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης πολλές φορές παρατηρεί κανείς φαινόμενα και εξελίξεις σε χώρες όπως η Αγγλία ή οι Η.Π.Α. που φτάνουν σε εμάς μετά από αρκετά χρόνια, επομένως είναι λάθος να θεωρούμε πως τα ίδια επιχειρήματα που ακούγονται εκεί, λ.χ. πως οι ιδρυτικοί πατέρες των Η.Π.Α. ήταν «προβληματικές» προσωπικότητες εξ ου και η απομάκρυνση των αγαλμάτων τους, δεν θα ακουστούν και εδώ. Όσο περισσότερο υποχωρεί η κοινωνία στις εθνομηδενιστικές φωνές που ζητούν «μεταρρύθμιση» και «εκμοντερνισμό», έχοντας ως υπέρτατο στόχο την υποβάθμιση της εθνικής ταυτότητας και του πατριωτικού συναισθήματος, τόσο περισσότερο θα δυναμώνουν αυτές οι φωνές, ζητώντας ολοένα και μεγαλύτερες και πιο ριζικές αλλαγές. Οι αξίες μας και τα ιδανικά μας διατηρούνται μονάχα όσο τα υπερασπιζόμαστε, και κάθε γενιά καλείται να τα προστατέψει, να τα διατηρήσει και να τα περάσει στην επόμενη, σε έναν αέναο κύκλο. Όταν υποχωρήσουμε, υποχωρούν και αυτά.