Η πραγματικότητα είναι ιδιαίτερα σκληρή, όσο και να την αγνοεί κανείς, όσο να βαυκαλίζεται κανείς με όνειρα, με ψευδαισθήσεις, όσο να την αρνείται και να φωνάζει «όχι», αυτή παραμένει, αδιάφορη, ατέρμονη, μέχρι την στιγμή που δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε άλλο, μέχρι το τέλος.

Η Ευρώπη, η γηραιά Ήπειρος, αποτελούσε για αιώνες το επίκεντρο του κόσμου, από την ανακάλυψη της Αμερικής, στην βιομηχανικά επανάσταση, την εποχή των αυτοκρατοριών και των αποικιών, όμως μετά από δύο παγκοσμίους πολέμους, η Ευρώπη έχασε τόσα πολλά, υλικά, ηθικά και ψυχικά, με πολλούς να υποστηρίζουν πως απλά «κουράστηκε», που αναγκάστηκε να παραχωρήσει την πρωτοκαθεδρία στις Η.Π.Α., οι οποίες σήμερα μάχονται με κάθε δύναμη να περιορίσουν την Κίνα και να διατηρήσουν την ηγεμονία τους. Ήμασταν ικανοποιημένοι κατά κάποιον τρόπο όταν η Αμερική ήταν η υπερδύναμη του πλανήτη, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, όμως σήμερα, μια εποχή όπου η Ευρώπη χάνει όλο ένα και περισσότερο την οικονομική, πολιτική και στρατιωτικής της δύναμη, όπου το τι λένε ή τι ζητούν οι Ευρωπαίοι είναι αδιάφορο για τις μεγάλες δυνάμεις, πολλοί αναζητούν έναν τρόπο να «σώσουν» την Ευρώπη, με μια νέα Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία με την μορφή της Ε.Ε., δίχως όμως να αντιλαμβάνονται τα προβλήματα που μας οδήγησαν εδώ, ergo φτάνουν στα λάθος συμπεράσματα και υλοποιούν τις λάθος πολιτικές, με καταστροφικά αποτελέσματα.

Πρόσφατα δόθηκε στη δημοσιότητα ένα έγγραφο από τις Η.Π.Α. με τίτλο «National Security Strategy of the United States of America», το οποίο μεταξύ άλλων αναφέρεται και στην Ευρώπη, μιλώντας για την σταδιακή πτώση του ΑΕΠ σε σύγκριση με τον υπόλοιπο πλανήτη, για την πολιτισμική καταστροφή που βιώνει η γηραιά ήπειρος, σημειώνοντας πως αν συνεχιστεί αυτή η πορεία η Ευρώπη δεν θα μπορεί να αναγνωριστεί σε 20 έτη. Οι Η.Π.Α. όπως κάθε κράτος, επιδιώκουν τα δικά τους συμφέροντα, τα οποία άλλοτε συνάδουν με τα δικά μας, και άλλοτε έρχονται σε σύγκρουση. Παρόλα αυτά, θα πρέπει να ηχούν καμπανάκια σε όλους όταν οι Η.Π.Α., που είναι ιδιαίτερα στενός σύμμαχος της Ευρώπης, αναφέρονται σε εμάς με τόσο ανησυχητικό τόνο. Παρόλα αυτά, η Ευρώπη για έναν ανεξήγητο λόγο, έχει αποφασίσει να υλοποιεί σταδιακά πολιτικές που μονάχα την αποδυναμώνουν, μονάχα την περιορίζουν, μονάχα την οδηγούν σε έναν αργό και βέβαιο «θάνατο».

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για να επιβιώσει ένας πολιτισμός, να πιστεύει στον εαυτό του, σήμερα όμως όχι μόνο δεν πιστεύουν στον πολιτισμό μας, στην κουλτούρα, στις αξίες μας, στα έθιμά μας, αντιθέτως, όλα αυτά τα μισούμε με πάθος, τους επιτιθόμαστε διαρκώς, τα μειώνουμε, τα καταστρέφουμε. Η ελευθερία της έκφρασης, που αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο στην ανάπτυξη νέων ιδεών και αναπόσπαστο κομμάτι μιας ελεύθερης κοινωνίας, χαρακτηρίζεται σήμερα «επικίνδυνη», «ακραία», «φασιστική». Δεν μπορούμε να εκφράζουμε τις απόψεις μας, γιατί μπορεί να «πληγώσουν», να «μειώσουν», να «σοκάρουν», κάποιον, κάπου, κάποτε, το κράτος αποφασίζει για μας τι επιτρέπεται να λέμε, τι επιτρέπεται να σκεφτούμε, - αξίζει να σημειωθεί πως στο Ηνωμένο Βασίλειο η σιωπηλή προσευχή – δηλαδή το να προσεύχεται κάποιος Χριστιανός από μέσα του – έξω από κλινικές άμβλωσης θεωρείται παράνομο -, όμως με μεγάλη χαρά δύναται κανείς να μειώνει τα ιερά και τα όσια της κοινωνίας μας, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση μας θυμίζει διαρκώς πως η μοναδική δημοκρατία που επιτρέπεται είναι αυτή που προωθεί την ευρωπαϊκή ενοποίηση, όποιος τάσσεται κατά της Ε.Ε. είναι «ρωσόφιλος», «κομμουνιστής», «φασίστας», «φιλοβασιλικός», «ακραίος». Δημοκρατία με ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά. Αν μια χώρα ψηφίσει κατά της Ε.Ε., αναγκάζεται να ψηφίσει ξανά, μέχρι να επιλέξει την «σωστή» ψήφο, ενώ όταν η Ελλάδα ψήφισε «Όχι» στο δημοψήφισμα, η Ευρώπη μας υπενθύμισε πως δεν είμαστε ελεύθερο κράτος και απλά απέρριψε το δημοψήφισμα μας. Βιώνουμε μια αργή υλοποίηση του φεντεραλισμού της Ευρώπης, τον οποίον δεν ζήτησε κανείς και δεν επιθυμεί κανείς, πέρα από τους πολιτικούς και τους γραφειοκράτες των Βρυξελών, που δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το τι επιθυμούν οι λαοί της Ευρώπης. Γυρνάμε εν ολίγοις οι πολίτες την πλάτη μας στην δημοκρατική μας κληρονομιά, κυρίως από αδιαφορία και ηττοπάθεια, αφού δεν ενδιαφερόμαστε να σταματήσουμε αυτή τη κατάσταση. «Ίσως» μια αυτοκρατορία να μας «σώσει». Ίσως και όχι. Ποιος νοιάζεται;

Παράλληλα, ακούει κανείς πως δεν υπάρχει Ευρωπαϊκή κουλτούρα, δεν υπάρχει ελληνική κουλτούρα, αγγλική κουλτούρα, γαλλική κουλτούρα, κ.ο.κ., όλα είναι υποκειμενικά, αδιάφορα, ανούσια. Δεχόμαστε από παντού προπαγάνδα. Είμαστε ξένοι μεταξύ ξένων, μας λένε, που έτυχε να ζούμε σε μια χώρα και δεν έχουμε τίποτα το ξεχωριστό ή τίποτα το μοναδικό, όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι, έχουν την ίδια κουλτούρα, επομένως το αν ζουν στην Ελλάδα Έλληνες, ή αν ζουν Ιάπωνες, ή αν ζουν Νορβηγοί, ή αν ζουν Ινδοί είναι το ίδιο, αφού όλοι ίδιοι είμαστε. Με αυτό το σκεπτικό ανοίγουν τα σύνορα, έρχονται εκατομμύρια και εκατομμύρια μετανάστες, παράνομοι και μη, οι οποίοι αποδεικνύεται πως έχουν διαφορετική κουλτούρα από εμάς, διαφορετικά έθιμα, διαφορετική θρησκεία, διαφορετικές αξίες, και δεν έχουν υιοθετήσει τον εθνομηδενισμό της Ευρώπης. Τοιουτοτρόπως, οι αξίες μας δέχονται όλο και μεγαλύτερη πίεση, τόσο από εμάς τους ίδιους που τις απεχθανόμαστε, κυρίως λόγω προπαγάνδας, και από τους μετανάστες, οι οποίοι όπως είναι φυσικό προτιμούν την δική τους κουλτούρα. Αδυνατούν να αντιληφθούν αυτοί που μας κυβερνάνε, πως ο λόγος που αναπτύχθηκε στο παρελθόν η Ευρώπη, η Ελλάδα, η Γαλλία, η Αγγλία, κ.ο.κ., δεν είναι τυχαίος, δεν είναι επειδή η μοίρα μας στήριξε τότε και σήμερα μας ξέχασε, αναπτυχθήκαμε λόγω της νοοτροπίας μας, λόγω της κουλτούρας μας, λόγω των ιδανικών μας. Οι Ρωμαίοι δεν επικράτησαν κατά των Καρχηδονίων γιατί έτσι τα έφερε η μοίρα, επικράτησαν γιατί παρά τις καταστροφικές ήττες που υπέστησαν από τον Αννίβα, αρνούνταν να συνθηκολογήσουν. Είναι απόλυτα λογικό πως όταν τα εγκαταλείψουμε όλα αυτά τα οποία για αιώνες μας στήριζαν και μας βοηθούσαν να προοδεύσουμε, θα αποτύχουμε, ανεξαρτήτως του αν εισάγουμε 1 ή 10 ή 100 εκατομμύρια μετανάστες, οι οποίοι δεν θα ενσωματωθούν ποτέ στον τρόπο ζωής μας, γιατί τον μισούμε εμείς οι ίδιοι και δεν υπάρχει καμία προσπάθεια να ασπαστούν αυτοί τα ιδανικά και τις αξίες μας. Το μόνο που κάνουμε είναι να χαρακτηρίζουμε όποιον αντιδρά, όποιον επιδιώκει να διατηρήσει τις αξίες μας και την κουλτούρα μας, ως ακραίο, ως ναζί, ως κομμουνιστή, ως ρωσόφιλο, φιλοβασιλικό, ρατσιστή, από αντανακλαστικά και δίχως καμία κριτική σκέψη γιατί έτσι μας «έμαθαν» οι προπαγανδιστές.

Θα μπορούσα να γράφω για πολλές ώρες πάνω σε αυτό το θέμα, αλλά δεν επιθυμώ να κουράσω τους αναγνώστες. Η κατάντια που σήμερα βιώνουμε, είναι αποτέλεσμα δικών μας επιλογών, δικών μας λαθών, κάτι που κατά έναν περίεργο τρόπο είναι ενθαρρυντικό καθώς μπορούμε να ανατρέψουμε την πορεία μας. Όσο απαρνούμαστε το παρελθόν μας, τις αξίες, τα ιδανικά, την κουλτούρα και την θρησκεία μας, τόσο περισσότερο θα χειροτερεύει η κατάσταση, τόσο πιο αλλοπρόσαλλές πολιτικές θα υλοποιούν οι «ηγέτες» μας. Οι εχθροί της Ευρώπης, αν έχει καν εχθρούς, δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτα, καθώς αυτοκαταστρεφόμαστε μόνοι μας, μέσα στις αντιφάσεις μας, μέσα στις ενοχές μας, μέσα στον παραλογισμό μας. Δεν υπάρχει Ευρώπη, δεν υπάρχουν σύνορα, δεν υπάρχουν κουλτούρες, δεν υπάρχουν Ευρωπαίοι, δεν υπάρχει τίποτα, μας λέει η καθεστηκυία τάξη, σε τρικυμία εν κρανίω, ζούμε για να πληρώνουμε φόρους και να πεθαίνουμε σε πολέμους για την δόξα της Ευρώπης, που δεν υπάρχει. Γιατί να πολεμήσει κανείς για κάτι που δεν υπάρχει; Καταλαβαίνει κανείς πως η κατάσταση χειροτερεύει όταν οι εθνομηδενιστές μιλούν για πατριωτισμό και για την ανάγκη να πεθάνουμε, εμείς όχι αυτοί, για την πατρίδα, στην οποία δεν πιστεύουν. Είμαστε κοσμοπολίτες, θα πουν, ας πεθάνουν οι πληβείοι.  

Νομίζω την κατάσταση χαρακτηρίζει τέλεια ο πόλεμος της Ουκρανίας. Ακούμε τους ηγέτες μας να λένε πως η Ρωσία ηττείται, ο Πούτιν είναι ένας ανόητος μεγαλομανής δικτάτορας που θέλει να επαναφέρει την Σοβιετική Ένωση και να μας επιβάλει δια γαλαξιακό λενινισμό-μαρξισμό, ή φαντασιώνεται πως είναι o Τσάρος Αλέξανδρος ο 3^ος και επιθυμεί να επαναφέρει την Ρωσική Αυτοκρατορία στις ένδοξες μέρες της,  αλλά είναι τόσο ανίκανος που χάνει από την Ουκρανία, και μας τονίζουν καθημερινά πως η Ρωσία ηττείται. Είναι σίγουρο πως η Ρωσία χάνει τον πόλεμο. Ή όχι; Παράλληλα όμως η Ρωσία που ηττείται και χάνει εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες, τανκς, αεροπλάνα, πλοία, κ.ο.κ., θα φτάσει στο Παρίσι αύριο αν δεν πεθάνουμε όλοι οι νέοι, Έλληνες, Γάλλοι, Γερμανοί, Πολωνοί, για να σταματήσουμε τον Πούτιν. Γίνεται να ισχύουν και τα δύο; Μονάχα αν κάποιος ζει με παραισθήσεις. Αφού όλα είναι υποκειμενικά και ανούσια, είμαστε όλοι το ίδιο και όλες αυτές οι μοντέρνες ασυναρτησίες με τις οποίες μας προπαγανδίζουν διαρκώς, τι σημασία έχει αν μας κυβερνάει η Ρωσική Αυτοκρατορία ή η Ευρωπαϊκή ή η Κινεζική; Χάος, σύγχυση, ανικανότητα και σχέδια για «αυτοκρατορίες», συνδυαστικά με φθηνά πολιτικά σλόγκαν, όνειρα που δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα και παραισθήσεις για την «δύναμη» μας.

Ζούμε τον δικό μας αιώνα του εξευτελισμού.