Αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να πέσει αυτή η γέφυρα, η παλιά γέφυρα του Ασωπού, μετά την Ηράκλεια της Λαμίας. Για πολλές δεκαετίες εξυπηρετούσε την κυκλοφορία και παρείχε το πέρασμα πάνω απ’ το ποτάμι, τον Ασωπό, δίπλα στα ελάχιστα σημάδια της αρχαίας Τραχίνας, της πατρίδας του Ηρακλή. Πρέπει να κατασκευάστηκε αρχικά γύρω στα 1880 με 1900, στα χρόνια του Τρικούπη, όταν χαράχτηκε η πρώτη Εθνική Οδός Αθηνών - Λαμίας, η οποία διασχίζει και σήμερα την κοιλάδα του Σπερχειού, ανεβαίνει στον Καρανάσιο, περνάει μέσα από τον Σκαμνό και συνεχίζει μέσα από τον Μπράλο και το Παλαιοχώρι, για να οδηγηθεί στην Αμφίκλεια κλπ. Από την τεχνοτροπία κάποιος ειδικός θα μπορέσει να προσδιορίσει το χρόνο κατασκευής της.

Η γέφυρα γκρεμίστηκε δύο φορές στην Κατοχή. Πρώτα το 1941 όταν κατέβαιναν οι Γερμανοί και υποχωρούσαν οι συμμαχικές δυνάμεις, και το 1944 με την αποχώρηση των Γερμανών. Είναι επόμενο κάποιο τμήμα του να ανακατασκευάστηκε και με νεότερα υλικά. Όμως ο βασικός της κορμός και τα δύο άκρα με τις τοιχοποιίες πρέπει να είναι οι αρχικές κατασκευές, όπως δείχνουν και οι φωτογραφίες στις αρχές του 20ού αιώνα. Μετά τις μεγάλες πλημμύρες του 1997 το πέρασμα από τη γέφυρα έγινε επικίνδυνο και κατασκευάστηκε νέα, δίπλα στην παλιά. Από τότε αφέθηκε στη βορά του χρόνου και των καιρικών φαινομένων.

Σήμερα είναι σχεδόν υπό κατάρρευση δημιουργώντας τις χείριστες εντυπώσεις στους διερχόμενους, αλλά και στους επισκέπτες του πασίγνωστου Φαραγγιού του Ασωπού και του Μονοπατιού των Σιδηροδρομικών. Όποια υπηρεσία κι αν έχει τη βασική ευθύνη, σημασία έχει ότι είναι παράλογο να αφεθεί να γκρεμιστεί. Και η αδιαφορία έχει τα όριά της!! Ο κίνδυνος της ολοκληρωτικής κατάρρευσης είναι άμεσος. Η Υπηρεσία Νεοτέρων Μνημείων και Τεχνικών Έργων, η Περιφέρεια, ο Δήμος Λαμίας, όλοι έχουν το μεράδι της ευθύνης τους και πρέπει να συντονιστούν. Αλλά αν πάλι αποφασίσουν ότι πρέπει να πέσει, καλύτερα να πάνε να την γκρεμίσουν, παρά να είναι μισογκρεμισμένη και επικίνδυνη, για όσους την επισκέπτονται –και είναι αρκετοί αυτοί- και να δημιουργεί αυτές τις εντυπώσεις.

Οι γέφυρες στέκουν κι αγναντεύουν. Χτίζονται, λάμπουν παλιώνοντας και γκρεμίζονται, όσο οι άνθρωποι το επιτρέπουν. Έργα ανθρώπων είναι∙ προορισμένα να υπερβούν το χάσμα, να δημιουργούν πέρασμα, να ενώνουν όχθες, να κάνουν δρόμο. Γέφυρες επικοινωνίας που ενώνουν και συμφιλιώνουν το παρόν με το παρελθόν και το αύριο, κτισμένες με κόστος και μεράκι.

Θα την αφήσουμε να γκρεμιστεί; Περιμένουμε τις απαντήσεις των αρμοδίων και ιδιαίτερα του Δήμου Λαμίας.