Το Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2021 άφησε την τελευταία του πνοή ο 92χρονος Θανάσης Χαράλαμπος Λαμπρόπουλος, ένας αξιόλογος Θηβαίος πολίτης που φημιζόταν για την αγάπη του για την πόλη μας και την θρησκευτική του πίστη.  Λογιστής, δημοσιογράφος αλλά και άνθρωπος του πολιτισμού, ο Θανάσης Λαμπρόπουλος αποτέλεσε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Φροντιστηρίου Θηβαϊκής Αρχαιογνωσίας, ενώ κατά τη διάρκεια της ζωής του οργάνωσε διάφορες εκδρομές και ομιλίες με πολιτιστικό χαρακτήρα.

Τα συλλυπητήρια του για τον θάνατό του εκφράζει ο Πρόεδρος και το Δ.Σ. του Φροντιστηρίου Θηβαϊκής Αρχαιογνωσίας.

Για τον θάνατο του Θανάση Χαράλαμπου Λαμπρόπουλου αναφέρθηκε και ο Διευθυντής του 6^ου Δημοτικού Σχολείου Θήβας, κ. Αθανάσιος Καραπέτσας.

«Μοναχική περίπτωση

Λιγόσωμος και παρά την ηλικία του αγέρωχα και σβέλτα οργώνει το κέντρο της Θήβας. Καλογερίστικη γενειάδα που επισκιάζει το χαμόγελο και μια καλοσύνη που μεταγγίζεται απ’ τα ροζιασμένα δάχτυλά του. Τα ʹφερε έτσι η ζωή και δεν συνταίριασε να δημιουργήσει οικογένεια, να χαρεί παιδιά και να σκοτιστεί απ’ τα βάσανά τους. Ας πούμε πως αυτό το ξεπέρασε. Κείνο που τον αναστατώνει είναι η μοναξιά των γιορτών. Έξω να λαμποκοπάει ο τόπος και στην καρδιά του σκοτάδια. Κόσμος παντού, χαμόγελα, ευχές. Κι αυτός σιωπηλός, μαραμένος, μελαγχολικός. Καταφυγή η ταβέρνα και το κρασάκι, που όχι μόνο ευφραίνει την καρδιά του, αλλά πολλές φορές λευτερώνει το νου του. Στα καλά του με την πρώτη καμπάνα στον Ευαγγελιστή Λουκά. Κι η ψυχή θέλει τη θεραπεία της. Χωρίς να μετράει τις μέρες έφτασαν οι γιορτές. Η καρδιά του σφίγγεται. Μπορεί να εισπράττει του κόσμου τις ευχές, όμως κάτι του λείπει. Τίποτα δεν αλαφραίνει τη μοναξιά, τίποτα δε γεμίζει την κενότητα της ματιάς του. Μέσα του παγωνιά. Τώρα όλα τέλειωσαν. Να μπορούσε ν’ αλλάξει τη ζωή του; Να μπορούσε να φέρει το γιορτάσι μέσα του. Αναμμένα κεράκια που φέγγουν στο δρόμο του, να θερμαίνουν το παράπονό του. Να μπορούσε να ξημερωθεί στις αγκάλες των δικών του ανθρώπων. Να μπορούσε…

(Υ.Γ. Πριν από δυο περίπου χρόνια μου ζητήθηκε να γράψω ένα μικρό κείμενο για ένα ημερολόγιο που θα εκδιδόταν. Το κείμενο θα έπρεπε να αναφέρεται σε μια χαρακτηριστική μορφή της Θήβας. Χωρίς δεύτερη σκέψη μου ήρθε στο μυαλό ο αγαπημένος μας μπάρμπα Θανάσης. Βέβαια, το κείμενο γράφτηκε αλλά δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, μιας και το ημερολόγιο έμεινε στη σκέψη. Και τώρα να που μ’ αυτό το κείμενο αποχαιρετώ τον φίλο μου μπάρμπα, έτσι ήθελε να τον αποκαλώ, Θανάση. Εμβληματική μορφή, ανήσυχο πνεύμα, θηβαιολάτρης, δημιουργικός, φιλικός. Είχα την τύχη να ζήσω κοντά του πολλά χρόνια, να εξερευνήσουμε μαζί την πόλη, να διδαχτώ από το γνωστικό πλούτο του, να βγω πλούσιος σε γνώσεις και εμπειρίες. Τον ευγνωμονώ. Πλήρης ημερών εν μέσω πανδημίας μας άφησε. Διακριτικά κι αθόρυβα πήρε το δρόμο της αιωνιότητας. Καλό ταξίδι αγαπημένε μας μπάρμπα Θανάση.)»