Σε έναν κόσμο όπου η παγκοσμιοποίηση μοιάζει να φτάνει στα όριά της, οι δασμοί, οι γεωπολιτικές εντάσεις και η ενεργειακή αστάθεια δεν είναι παρά τα συμπτώματα μιας βαθύτερης κρίσης. Η εποχή της απρόσκοπτης ροής προϊόντων, κεφαλαίων και ενέργειας, με την υπόσχεση «ανάπτυξη για όλους», δείχνει να υποχωρεί κάτω από το βάρος των ίδιων της των αντιφάσεων.

Μέσα σε αυτό το τοπίο αβεβαιότητας, η τοπικοποίηση -μέσα από το πρίσμα της οικολογίας και της κοινωνικής συνοχής- δεν είναι απλώς μια "εναλλακτική πρόταση". Είναι μια αναγκαία απάντηση στα οικολογικά, κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα του καιρού μας. Η εξάρτηση από διεθνείς εφοδιαστικές αλυσίδες έχει αποδειχθεί εύθραυστη: από τα γεωργικά προϊόντα μέχρι τα μικροτσίπ, από το φυσικό αέριο μέχρι τα φάρμακα. Η ενεργειακή κρίση, η κλιματική αλλαγή και η πολεμική έξαρση καθιστούν σαφές πως ένα μοντέλο που βασίζεται σε "φθηνή εργασία αλλού και φθηνή ενέργεια παντού" δεν μπορεί να σταθεί για πολύ ακόμα.

Η τοπικοποίηση επιδιώκει

●την ενίσχυση της τοπικής παραγωγής και κατανάλωσης,

●επιτυγχάνοντας τη μείωση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος μέσω της μείωσης των μεταφορών και της εντατικής εκμετάλλευσης πόρων. Επιδιώκει

●την αυτοδυναμία των κοινοτήτων, όχι ως αναδίπλωση αλλά ως όχημα δημοκρατίας και κοινωνικής συνοχής

●επιτυγχάνοντας τη μετάβαση σε οικολογικά βιώσιμα πρότυπα παραγωγής και κυκλικής οικονομίας.

Οικολογία χωρίς τοπικότητα δεν γίνεται.

Η περιβαλλοντική κρίση δεν λύνεται με “πράσινες” τεχνολογίες που παράγονται στην Ασία και καταναλώνονται στη Δύση. Χρειάζεται μια οικολογική μεταστροφή που θα ξαναβάλει στο επίκεντρο την τοπική γνώση, την αυτάρκεια, την επανασύνδεση με τον τόπο και τη φύση. Η τοπικοποίηση, έτσι, δεν είναι απλώς οικονομική επιλογή. Είναι και πολιτισμική στάση. Είναι η απόφαση να επανεφεύρουμε την καθημερινότητα έξω από την κουλτούρα της ταχύτητας, της μαζικής κατανάλωσης και της αποξένωσης.

Ουτοπία ή πράξη;

Ήδη σε πολλές πόλεις και περιοχές του κόσμου -από τους συνεταιρισμούς ενέργειας στη Δανία, ως τις αγροοικολογικές κοινότητες της Λατινικής Αμερικής και τα κινήματα "Transition Towns" - η τοπικοποίηση δεν είναι σενάριο. Είναι πράξη αντίστασης και δημιουργίας. Φυσικά, υπάρχουν αντιστάσεις. Το κυρίαρχο σύστημα είναι δομημένο πάνω στην κλίμακα, την κερδοφορία και την εξάρτηση. Όμως όσο το οικοσύστημα καταρρέει και οι ανισότητες βαθαίνουν, τόσο η ανάγκη για μια βαθιά ανατροπή γίνεται πιο καθαρή. 

Η τοπικοποίηση είναι μέλλον;

Τοπικοποίηση δεν σημαίνει επιστροφή στο παρελθόν. Σημαίνει να σχεδιάσουμε ένα βιώσιμο μέλλον με τα εργαλεία της κοινότητας, της αυτάρκειας και της συνεργασίας. Σήμερα δεν έχουμε την πολυτέλεια να την αντιμετωπίζουμε ως ουτοπία. Είναι μια πρακτική ουτοπία, δηλαδή ένας δρόμος που μπορεί να βαδίσει κανείς. Όχι εύκολα, αλλά με προοπτική. Και ίσως, είναι ο μόνος δρόμος που έχει νόημα να βαδίσουμε.